@asheghanehaye_fatima
با غریو چشم تو
ستاره‌های کور سو
سویشان ز جلوه می‌رود...
چشم و چار تو
در هوای جستجوی رونق ستاره نیست...
#اسماعیل_شاهرودی(آینده)
با غریو چشم تو
ستاره‌های کور سو
سویشان ز جلوه می‌رود...
چشم و چار تو
در هوای جستجوی رونق ستاره نیست...
#اسماعیل_شاهرودی(آینده)
#اسماعیل_شاهرودی
براى بعضى هزار نفر
براى بعضى يک نفر
و براى بعضى ديگر
يکى از هزار نفر!
هزار ستاره که مى درخشد از درد
در يک آسمان از اميد
روشن مى کند يک زمين را
که در آن
انسان ها و رنگ هاشان
سايه روشن زندگانى را
با خود مى برند
عشق هاشان را
با خود مى کشند.
و من باعشق هايم،که زاده است دردى را در خود،
مى درخشم
و دردى را يک نفر
يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر
به من نوشاند
مى نوشم.
اما يک نفر مرد
که راه مى رود
اما يک نفر مرد
که مى نوشد
نمى نوشد.
و نمى نوشد انسان من
حتى جرعه اى از حرف هاى نرگس را
(از شرابش را)
که آبى ست بر عشق هايم
و مى سوزاند دردهايم را.
و من انسان يک درد!
انسان من که هيمه ى انگورى ست در تنور يک شرم
از شيار گذشته هاست
که فرو مى رود
در خم حرف ها
و مى سازد خود را
(من يک نفر را
يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر را!)
انسان من چه مى داند که چه نوشيده است؟
و نمى شناسد که زندگانى انسان درد من
پادزهرى ست
براى زهر دردهايى که مى چشم
در مذاق آرزويم_
و بار عشقى که مى کشم
بر شانه هاى رنجم؛
تا بنوشم شرابى را
که سيراب مى تواند کرد
شايد هزار نفر را
و حتما يکى از هزار نفر را!
و نرگسى که درياهاست در
چشمان عشق من
چشمانش آبى ست
آبى ست
آبى ست...
درياهاست
درياها آبى ست
و انسان من در آن ته نشين شده است
و فسيل يک انسان
(انسان يک درد)
صدف يک درياست._
که اينک قايقى آرام در آن مى راند._
و صداى يک انسان است که مى خواند:
(آهسته مى خواند)_
ديشب که چشم کور و پشيمانم
هر جا پى نگاه تو جويا بود
ديدم به چشم خويش جدايى را
در جايگاه فاصله ى ما بود.
و قايق مى راند
مى راند
مى راند_
به جانبى که نمى داند.
و دور مى شود از بندرگاه
که چلچراغ در تالار آرزوى من است
و سرگردان مى برد
انسان يک درد را
به سوى گردابى از توفان
(از من)
و من يک درد
با شراب ها
با بارهاى شانه ها
با عشق هاى يک انسان
غرق مى شود.
و نرگس غرق مى شود با قايقى که مى راند.
انسان هم چنان مى خواند:_
(آهسته مى خواند.)_
ماندى ز راه و باز نمى مانم
مى بينى_اى فريب!_ به راه تو.
تا لحظه اى که تاب و توانم هست
گيرم سراغ جاى نگاه تو!
و با او فرو مى رود
در انديشه ى شايد هزار نفر
و در انديشه ى حتما يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر!
انسان درد من غرق شده است.
و نرگس غرق شده است
در انديشه ها
در درياها
(در درياهاى چشم ها)
درياها و چشم ها آبى ست
آبى ست
و من يک نفر
يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر_
غرق شده ام
با دردهايم
با شراب هايم
با درياهايم
و با عشق هايم!
@asheghanehaye_fatima
براى بعضى هزار نفر
براى بعضى يک نفر
و براى بعضى ديگر
يکى از هزار نفر!
هزار ستاره که مى درخشد از درد
در يک آسمان از اميد
روشن مى کند يک زمين را
که در آن
انسان ها و رنگ هاشان
سايه روشن زندگانى را
با خود مى برند
عشق هاشان را
با خود مى کشند.
و من باعشق هايم،که زاده است دردى را در خود،
مى درخشم
و دردى را يک نفر
يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر
به من نوشاند
مى نوشم.
اما يک نفر مرد
که راه مى رود
اما يک نفر مرد
که مى نوشد
نمى نوشد.
و نمى نوشد انسان من
حتى جرعه اى از حرف هاى نرگس را
(از شرابش را)
که آبى ست بر عشق هايم
و مى سوزاند دردهايم را.
و من انسان يک درد!
انسان من که هيمه ى انگورى ست در تنور يک شرم
از شيار گذشته هاست
که فرو مى رود
در خم حرف ها
و مى سازد خود را
(من يک نفر را
يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر را!)
انسان من چه مى داند که چه نوشيده است؟
و نمى شناسد که زندگانى انسان درد من
پادزهرى ست
براى زهر دردهايى که مى چشم
در مذاق آرزويم_
و بار عشقى که مى کشم
بر شانه هاى رنجم؛
تا بنوشم شرابى را
که سيراب مى تواند کرد
شايد هزار نفر را
و حتما يکى از هزار نفر را!
و نرگسى که درياهاست در
چشمان عشق من
چشمانش آبى ست
آبى ست
آبى ست...
درياهاست
درياها آبى ست
و انسان من در آن ته نشين شده است
و فسيل يک انسان
(انسان يک درد)
صدف يک درياست._
که اينک قايقى آرام در آن مى راند._
و صداى يک انسان است که مى خواند:
(آهسته مى خواند)_
ديشب که چشم کور و پشيمانم
هر جا پى نگاه تو جويا بود
ديدم به چشم خويش جدايى را
در جايگاه فاصله ى ما بود.
و قايق مى راند
مى راند
مى راند_
به جانبى که نمى داند.
و دور مى شود از بندرگاه
که چلچراغ در تالار آرزوى من است
و سرگردان مى برد
انسان يک درد را
به سوى گردابى از توفان
(از من)
و من يک درد
با شراب ها
با بارهاى شانه ها
با عشق هاى يک انسان
غرق مى شود.
و نرگس غرق مى شود با قايقى که مى راند.
انسان هم چنان مى خواند:_
(آهسته مى خواند.)_
ماندى ز راه و باز نمى مانم
مى بينى_اى فريب!_ به راه تو.
تا لحظه اى که تاب و توانم هست
گيرم سراغ جاى نگاه تو!
و با او فرو مى رود
در انديشه ى شايد هزار نفر
و در انديشه ى حتما يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر!
انسان درد من غرق شده است.
و نرگس غرق شده است
در انديشه ها
در درياها
(در درياهاى چشم ها)
درياها و چشم ها آبى ست
آبى ست
و من يک نفر
يکى از هزار نفر
از هزاران هزار نفر_
غرق شده ام
با دردهايم
با شراب هايم
با درياهايم
و با عشق هايم!
@asheghanehaye_fatima