#او_یکزن
#قسمت_صد_و_یازده
#چیستایثربی
@asheghanehaye_fatima
آنطرفتر درشهر؛ سهراب درراه هلال احمر بود.مادرش چند روزی بود که ناخوش بود ؛ سهراب او را دکتر برده بود؛ و داروهایش فقط در داروخانه ی هلال احمر پیدا میشد؛ سوار موتور بود.شهر ؛مثل قیامت ؛ شلوغ بود...
کسی ؛ دیگری را نمیشناخت ؛ انگار آخر زمان بود!صدایی میآمد و همه به یک سمت میدویدند و گاهی به سمت دیگر؛جسته گریخته صدای شعارهایی شنیده میشد.سهراب شلوار سبز سربازی محیط بانان به پا ؛و کلاه ایمنی موتور سرش بود! مردی با دیدنش به طرفش سنگی پرت کرد و گفت: آشغال رفیقات کجان؟ تنها تنها گشت میزنی شکار پیدا کنی؟ سهراب تعجب کرد! ایستاد.کلاه ایمنی را در آورد.گفت :من اومدم برای مادرم دارو بخرم. مریضیش عود کرده...محیط بانم ؛ رفیقی هم ندارم؛ آن مرد که ریش بلندی داشت گفت: حالا که دیدید اوضاع پسه ؛ یه دفعه همه تون شدید محیط بان؟ و داد زد : هی مردم...اینا همونایی ان که گاز اشک آور میندازن تو سر و کله تون.....به هیچکدومتون رحم ندارن ؛ تک سوار میان ؛کسی نشناستشون ! اینا شما را تنها پیدا کنن میزنن! اون موقع وحشی میشن؛ الان نگاه به قیافه ی مظلومش نکنید ! مردم ناگهان وحشی شدند؛سهراب را روی زمین انداختند و به حد مرگ زدند و مدام به او قاتل و مزدور میگفتند! سهراب میخواست از خودش دفاع کند.اما نمیتوانست؛ تعداد مردم زیاد بود و هیچ پلیسی آن طرفها نبود...مرد خشمگین ریش بلند ؛ گفت: حالا ساکت شدی ؟ آره؟دوستات بیان؛ باز گارد میگیرین ؛ بچه های مردم رو ناقص میکنین ! گاز اشک آور میندازین... و ناگهان در اوج خشم گفت: برادرم یه چشمشو از دست داد مردک! الان بیمارستانه...بخاطر ضربه ی شما وحشیا توسرش! بعد با خشم ؛ سر سهراب را به تنه ی درخت کوبید.سهراب دردلش گفت: نکن! درخت جون داره ؛دردش میاد ؛ ناگهان صدای آشنایی دادزد : برین کنار! اشتباه گرفتین! این پسر گارد ویژه نیست! من میشناسمش!کشیش پیتر بود.!حسین کوچک صدیقه و سردار! مردم بی اختیاراز هیبت کشیش؛ کنار رفتند.
پیتر؛ سهراب را بغل کرد و داخل کلیسا برد؛ کف حیاط خواباند.سهراب گفت؛ تشنه مه چقدر! و خندید؛ خون سرفه کرد،کشیش گفت؛ همه ی کتکای عمرتو یه جا خوردیا! نترس.اون دنیا دیگه راحتی! سهراب گفت:به مادرم هیچی نگو !بگو تصادف کرده؛ولی خوبه.
داروهاشو براش میگیری؟ فوریه!
قول میدی؟
"باشه پسرم"
سهراب گفت:سردمه پدر!کشیش گفت: گرم میشی الان پسرم!ردایش را در آورد؛روی او انداخت؛ و زیر لب خواند: خوشا به حال ماتم زدگان؛ زیرا آنها تسلی خواهند یافت؛ و سهراب؛ آهسته دور و دورتر میشد؛ انگار در ته چاهی افتاده بود و صدای کشیش را از بالای چاه میشنید.آهسته گفت: چرا؟چشون بود و دست کشیش؛آب را قطره قطره ؛ به دهانش میریخت و گفت : خشم که همگانی شه؛ دامن همه رو میگیره؛ بیگناها اول همه ؛ قربانی میشن؛ و سهراب بی اختیار گفت: یاحسین؛ مادرم! کشیش گفت:چیزیت نشده پسرم ؛ زنده میمونی! و سپس پسرک را در آغوش گرفت و با صدای بلند شروع به گریستن کرد؛چرا تو پسر؟چرا توی بیگناه؟ اورژانس پنج دقیقه بعد رسید.اما سهراب دیگر؛جایی را نمیدید؛ انگار داشت به دنیا میامد! به زحمت نفس میکشید؛خون زیادی از سرش رفته بود.یک دفعه گفت :مادرمه؟کشیش گفت:نه پسرم.مادرت تو خونه ست. من میرم دنبالش؛ کیف جیبی سهراب را به کشیش دادند که کارتهای شناسایی اش داخلش بود.کشیش به مامور اورژانس گفت:منم بیام؟مامور گفت:اگه خانواده ش نیومدن بله ! و تلفن پیتر را گرفت؛ پیتر گفت:اوضاعش که بد نیست؟ مامور اورژانس گفت: معلوم نیست! نلی کیه ؟ خواهرشه؟ نامزدشه؟ زنشه؟ اونو صدا میکنه! پیتر گفت؛بچه ی طفلکی!...ماشین دورشد.سهراب روی تخت اورژانس خواب میدید...خواب شبی را که برای نلی املت پخته بود ؛ و با یاد لبخند نلی و چال گونه اش؛ در خواب لبخند زد و در خواب گفت: خوشبخت شو دختر... تو حقته خوشبخت شی! کار من نبود اینکارو برات بکنم...! ببخش اصلا بت گفتم!
ماشین اورژانس که دور شد؛ پدر؛کیف جیبی سهراب را باز کرد که آدرسش را پیدا کند و به مادرش خبر دهد.در کیف؛ نه عکسی بود،نه آدرسی؛فقط عکس یک پرنده ی زخمی که بالش را باند بسته بودند...و کارت محل کار سهراب.
کشیش با خودش گفت :نه عکسی ؛ نه آدرسی؛ و متوجه نشد که کاغذی از لای کیف سهراب افتاد. پیتر رفت که به محل کار سهراب زنگ بزند؛:کاغذی که روی زمین افتاده بود؛نسخه ی مادر سهراب بود.زیر داروها و آمپولها نوشته شده بود: غده بدخیم_سریعا اورژانس جراحی_بیمارستان رسول اکرم ص_دکتر رزاقی
پیتر کاغذ را ندید!
عصر پنج روز بعد ؛ جسد پیرزنی را در خانه ای کوچک در خیابان خوش پیدا کردند؛ که هنوز عکس پسرش در دستش بود و در یخچال؛ کلی غذا برای پسر محیط بانش پخته بود!
سهراب به کما رفته بود.اما زنده بود؛و پیتر از او مراقبت میکرد؛ و با خودش میاندیشید: خدایا این پسر زنده بمونه؛ اون رو به فرزند خوندگیم میپذیرم؛ نذرت میکنم!
#او_یکزن
#قسمت۱۱۱
#قسمت_صد_و_یازده
#چیستایثربی
@asheghanehaye_fatima
آنطرفتر درشهر؛ سهراب درراه هلال احمر بود.مادرش چند روزی بود که ناخوش بود ؛ سهراب او را دکتر برده بود؛ و داروهایش فقط در داروخانه ی هلال احمر پیدا میشد؛ سوار موتور بود.شهر ؛مثل قیامت ؛ شلوغ بود...
کسی ؛ دیگری را نمیشناخت ؛ انگار آخر زمان بود!صدایی میآمد و همه به یک سمت میدویدند و گاهی به سمت دیگر؛جسته گریخته صدای شعارهایی شنیده میشد.سهراب شلوار سبز سربازی محیط بانان به پا ؛و کلاه ایمنی موتور سرش بود! مردی با دیدنش به طرفش سنگی پرت کرد و گفت: آشغال رفیقات کجان؟ تنها تنها گشت میزنی شکار پیدا کنی؟ سهراب تعجب کرد! ایستاد.کلاه ایمنی را در آورد.گفت :من اومدم برای مادرم دارو بخرم. مریضیش عود کرده...محیط بانم ؛ رفیقی هم ندارم؛ آن مرد که ریش بلندی داشت گفت: حالا که دیدید اوضاع پسه ؛ یه دفعه همه تون شدید محیط بان؟ و داد زد : هی مردم...اینا همونایی ان که گاز اشک آور میندازن تو سر و کله تون.....به هیچکدومتون رحم ندارن ؛ تک سوار میان ؛کسی نشناستشون ! اینا شما را تنها پیدا کنن میزنن! اون موقع وحشی میشن؛ الان نگاه به قیافه ی مظلومش نکنید ! مردم ناگهان وحشی شدند؛سهراب را روی زمین انداختند و به حد مرگ زدند و مدام به او قاتل و مزدور میگفتند! سهراب میخواست از خودش دفاع کند.اما نمیتوانست؛ تعداد مردم زیاد بود و هیچ پلیسی آن طرفها نبود...مرد خشمگین ریش بلند ؛ گفت: حالا ساکت شدی ؟ آره؟دوستات بیان؛ باز گارد میگیرین ؛ بچه های مردم رو ناقص میکنین ! گاز اشک آور میندازین... و ناگهان در اوج خشم گفت: برادرم یه چشمشو از دست داد مردک! الان بیمارستانه...بخاطر ضربه ی شما وحشیا توسرش! بعد با خشم ؛ سر سهراب را به تنه ی درخت کوبید.سهراب دردلش گفت: نکن! درخت جون داره ؛دردش میاد ؛ ناگهان صدای آشنایی دادزد : برین کنار! اشتباه گرفتین! این پسر گارد ویژه نیست! من میشناسمش!کشیش پیتر بود.!حسین کوچک صدیقه و سردار! مردم بی اختیاراز هیبت کشیش؛ کنار رفتند.
پیتر؛ سهراب را بغل کرد و داخل کلیسا برد؛ کف حیاط خواباند.سهراب گفت؛ تشنه مه چقدر! و خندید؛ خون سرفه کرد،کشیش گفت؛ همه ی کتکای عمرتو یه جا خوردیا! نترس.اون دنیا دیگه راحتی! سهراب گفت:به مادرم هیچی نگو !بگو تصادف کرده؛ولی خوبه.
داروهاشو براش میگیری؟ فوریه!
قول میدی؟
"باشه پسرم"
سهراب گفت:سردمه پدر!کشیش گفت: گرم میشی الان پسرم!ردایش را در آورد؛روی او انداخت؛ و زیر لب خواند: خوشا به حال ماتم زدگان؛ زیرا آنها تسلی خواهند یافت؛ و سهراب؛ آهسته دور و دورتر میشد؛ انگار در ته چاهی افتاده بود و صدای کشیش را از بالای چاه میشنید.آهسته گفت: چرا؟چشون بود و دست کشیش؛آب را قطره قطره ؛ به دهانش میریخت و گفت : خشم که همگانی شه؛ دامن همه رو میگیره؛ بیگناها اول همه ؛ قربانی میشن؛ و سهراب بی اختیار گفت: یاحسین؛ مادرم! کشیش گفت:چیزیت نشده پسرم ؛ زنده میمونی! و سپس پسرک را در آغوش گرفت و با صدای بلند شروع به گریستن کرد؛چرا تو پسر؟چرا توی بیگناه؟ اورژانس پنج دقیقه بعد رسید.اما سهراب دیگر؛جایی را نمیدید؛ انگار داشت به دنیا میامد! به زحمت نفس میکشید؛خون زیادی از سرش رفته بود.یک دفعه گفت :مادرمه؟کشیش گفت:نه پسرم.مادرت تو خونه ست. من میرم دنبالش؛ کیف جیبی سهراب را به کشیش دادند که کارتهای شناسایی اش داخلش بود.کشیش به مامور اورژانس گفت:منم بیام؟مامور گفت:اگه خانواده ش نیومدن بله ! و تلفن پیتر را گرفت؛ پیتر گفت:اوضاعش که بد نیست؟ مامور اورژانس گفت: معلوم نیست! نلی کیه ؟ خواهرشه؟ نامزدشه؟ زنشه؟ اونو صدا میکنه! پیتر گفت؛بچه ی طفلکی!...ماشین دورشد.سهراب روی تخت اورژانس خواب میدید...خواب شبی را که برای نلی املت پخته بود ؛ و با یاد لبخند نلی و چال گونه اش؛ در خواب لبخند زد و در خواب گفت: خوشبخت شو دختر... تو حقته خوشبخت شی! کار من نبود اینکارو برات بکنم...! ببخش اصلا بت گفتم!
ماشین اورژانس که دور شد؛ پدر؛کیف جیبی سهراب را باز کرد که آدرسش را پیدا کند و به مادرش خبر دهد.در کیف؛ نه عکسی بود،نه آدرسی؛فقط عکس یک پرنده ی زخمی که بالش را باند بسته بودند...و کارت محل کار سهراب.
کشیش با خودش گفت :نه عکسی ؛ نه آدرسی؛ و متوجه نشد که کاغذی از لای کیف سهراب افتاد. پیتر رفت که به محل کار سهراب زنگ بزند؛:کاغذی که روی زمین افتاده بود؛نسخه ی مادر سهراب بود.زیر داروها و آمپولها نوشته شده بود: غده بدخیم_سریعا اورژانس جراحی_بیمارستان رسول اکرم ص_دکتر رزاقی
پیتر کاغذ را ندید!
عصر پنج روز بعد ؛ جسد پیرزنی را در خانه ای کوچک در خیابان خوش پیدا کردند؛ که هنوز عکس پسرش در دستش بود و در یخچال؛ کلی غذا برای پسر محیط بانش پخته بود!
سهراب به کما رفته بود.اما زنده بود؛و پیتر از او مراقبت میکرد؛ و با خودش میاندیشید: خدایا این پسر زنده بمونه؛ اون رو به فرزند خوندگیم میپذیرم؛ نذرت میکنم!
#او_یکزن
#قسمت۱۱۱