«زندگی زنده نیست». این هولناک‌ترین نوشته‌ی تئودور آدورنو در کتاب «اخلاق صغیر» در مورد انسان مدرنه. به این جمله دیدگاه «جورج آگامبن» رو اضافه کنین که معتقده انسان مدرن از «تجربه کردن» خالی شده.
این مفاهیم هرچقدر تلخ واقعیت امروز ماست. خالی شدن ما از تجربه‌‌های جدید یعنی یعنی توقف زندگی. یعنی این‌که زندگی، زندگی نمی‌کنه. ما درگیر روزمَرِگی و حتی ناگوارتر از اون درگیر روزمرْگی هستیم.  خالی از محتوا، خالی از کیفیت، ایستاده بر ویرانه‌های خود. آگامبن در کتاب «اجتماع آینده» اجتماعی را توصیف می‌کند که موجودات آن بی‌هیچ هویتی در کنار هم قرار گرفته‌اند، فارغ از هرگونه تعلق.
برداشت من از این مفاهیم اینه که ما در حال تهی شدنیم، در حال خالی شدن از آرمان، در حال خالی شدن از حیات. تهی شدن از حیات اجتماعی.
مصطفی مهرآیین در تعریف این جامعه معتقده ما دیگه نه قادر به گفتنیم، نه دیدن و نه شنیدن و نه حتی لمس کردن. ما نه شعر رو می‌فهمیم، نه ادبیات رو می‌فهمیم و نه درد و رنج انسان‌ها رو. ما فقط و فقط نظاره‌گریم. از خود زندگی،  تنها بقا اهمیت داره. زندگی به صرف بقا.
ما در حال زائد شدنیم. انسان در حال زائد شدنه، در حال اضافه بودنه. اجتماعی رو تصور کنین که در اون انسان‌ها اضافی باشن. اون‌وقت انسانیت کجای این اجتماع تعریف می‌شه؟
و ما با مهم‌ترین پرسش روبه‌رو هستیم، اگر زندگی زنده نیست ما انسان‌ها به چه موجوداتی تبدیل می‌شیم؟

#پویا_جمشیدی

@asheghanehaye_fatima