🚩 آثار لمس‌ها روی بدن انسان باقی می‌ماند
ما این بار سنگین را با خود حمل کنیم

لیورا پیش از عکاسی به طور مفصل با زنان سوژه عکس گفت‌وگو و مشورت می‌کرد، تجربه‌هایشان از خشونت جنسی و جنسیتی و می‌شنید و سپس درباره پیامی که قرار بود روی بدن نقش ببندد به توافق می‌رسیدند. هر کدوم از مدل‌ها پیامی منطبق با تجربه زیسته خود انتخاب کردند. آنچه که به طور عینی تجربه کرده بودند و عمیقا آزارشان داده بود. خشونت خانگی و خانوادگی، خشونت جنسی، محدودیت حقوق باروری، آزار کلامی و روانی و ... . لیورا می‌گوید این موضوع بسیار اهمیت دارد چرا که فرد باید حس کند بدنش برای کاری مورد استفاده قرار می‌گیرد که به آن باور و اعتقاد دارد.

مدل‌های عکاسی از گروه‌های نژادی و ملیتی متنوع هستند و اشکال متنوعی از بدن زنانه را نمایندگی می‌کنند. البته تعدادی مرد هم میان آنها دیده می‌شود. برخی از آنها برای حفاظت از خود در برابر آزارهای مجازی ترجیح داده‌اند چهره‌شان در تصویر نمایان نباشد و برخی دیگر با چهره ظاهر شده‌اند. واکنش‌ها به این مجموعه عکس‌ها عموما مثبت بوده اما لیورا می‌گوید بعضا مورد حمله و نقد هم قرار گرفته است. یکی از نقدها همین بوده که چرا هویت سوژه‌ها مشخص نیست در حالی که این تصمیم به درخواست خود مدل‌ها گرفته شده است.

از جمله پیام‌هایی که روی بدن‌های برهنه تصاویر لیورا نقش بسته می‌توان به این موارد اشاره کرد: «حق تصمیم‌گیری»، «رضایت به رابطه جنسی به معنای رضایت برای روابط آینده نیست»، «دامن کوتاه به معنی رضایت جنسی نیست»، «مستی برابر با رضایت جنسی نیست»، «لبخند به معنای رضایت نیست»، «تجاوز تجاوز است، بدون هیچ بهانه‌ای»، «لبخند خشونت را پنهان می‌کند»، «حق امنیت»، «عشق نباید دردناک باشد»، «خشونت همیشه ضربه یک مشت نیست»، «حق باروری من به تو مربوط نیست»، «بدن من برای قانونگذاری تو ساخته نشده است»، «سوت نزن! من سگ نیستم» و ... . پیام‌هایی صریح که فرهنگ تجاوز را نشانه رفته و چالش‌های زنان برای به دست آوردن خودمختاری جنسی و جسمی به تصویر می‌کشد.

لورا می‌نویسد: «من به قدرت فمینیسم ‌باور و ایمان دارم. اگرچه هنوز مسیری طولانی برای آموختن پیش رو دارم اما معتقدم اگر متحد شویم، می‌توانیم تا دوردست‌ها پیش‌روی کنیم. دلم می‌خواهد بتوانم ابعاد متعددی از چالش‌های زنان را در کار هنری‌ام انعکاس بدهم. دوست دارم آدم‌ها خودشان را در عکس‌هایم پیدا کنند. سرکوب و انسان‌زدایی از زنان، همه ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و من عمیقا تمایل دارم این ظلم و بی‌عدالتی را تا جای ممکن بازتاب بدهم. اما ما به خیزشی جمعی نیاز داریم تا به رهبران سیاسی نشان بدهیم که بی‌اعتنایی به مصائب خود را برنمی‌تابیم. ما نمی‌گذاریم دیدگاه‌های شخصی متحجرانه و سوگیرانه آنها به قوانین آسیب‌زا برای زنان تبدیل شود»

#هنر
#عکاسی
#هنرعکاسی
#لیورا_کی

@asheghanehaye_fatima

مقام سوم جشنواره هنرهای زیبای عکاسی در بخش نود آرت (2016)

عکاس: Kako Abraham

توضیحات اثر:
زن باید به خودش برسد، غذا بپزد و خانه را تمیز نگه دارد، باید بچه داری کند و به جانوری که همسرش است نیز سرویس بدهد. اون حق ندارد "فاحشه" باشد بلکه باید تنها با یک مرد بخوابد.

این مجموعه ، نگاه فمینیستی عکاس را به نقش زن در خانواده نشان می دهد. عکاس، مرد را یک جانور شاخدار تصویر کرده و در هر قاب، از یک مدل زن استفاده نموده است.
#هنر
#عکاسی
#هنرعکاسی

@asheghanehaye_fatima

#آرین_آریان
#هنرعکاسی
#عکاسی


آرین آریان از ماه مه سال 2000 که به کانادا مهاجرت کرده و در مونترال زندگی می کند، پیگیرانه و بی سر و صدا در زمینه ی کارهای هنری و فرهنگی بسیار پرتلاش بوده است. در بیش از یک دهه در مهاجرت هم  تلاش های هنری خود را با وجود دشواری ها، بی وقفه دنبال کرده است.
در سال 2002 به دلیل علاقه اش به آثار سینمایی بهرام بیضایی ساختن فیلم مستندی را درباره بیضایی و آثارش شروع کرد و بخش هایی از این کار خود را به انجام رساند، اما این فیلم مستند نیمه تمام باقی ماند.
در سال 2003  در ادامه تحصیلاتش در رشته سینما، یک دوره یک ساله ویژه تدوین فیلم با سیستم Avid را در کالج لاسال در مونترال گذراند.
این سیستم با استفاده از برنامه های ویژه رایانه ای مکینتاش و پی سی، شیوه مدرن بسیار رایج تدوین فیلم های سینمایی و تولیدات تلویزیونی است. آرین پیش از این در رشته سینما در دانشکده تئاتر و سینمای دانشگاه هنر تهران درس خوانده و در سال 1372 لیسانس گرفته  و بعد از دو سال کار فیلمسازی دوباره به دانشگاه هنر برگشته و فوق لیسانس خود را هم در سال 1374 باز هم در رشته سینما گرفته است.

علاقه این هنرمند به هنرهای تصویری، سینما و عکاسی، به دوران نوجوانی و جوانی او برمی گردد. آریان در کرمان به دنیا آمده است. در پانزده سالگی اولین داستان کوتاه خود را نوشته و در همان زمان ها کار عکاسی را هم شروع کرده است. علاوه بر نوشتن و عکاسی در همین سال های نوجوانی به یادگیری بازیگری و شرکت در نمایش های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کرمان هم پرداخته است. در کنار فعالیت در تئاتر در 17 سالگی دوره فیلمسازی انجمن سینمای جوان را گذرانده است.

در سال 1367 فیلم کوتاه هشت میلی متری او جایزه بهترین تدوین را از انجمن سینمای جوان کرمان به دست می آورد.
آرین علاوه بر سینما و عکاسی تجربه هایی هم در زمینه سرودن شعر و نویسندگی  داشته و هنوز هم به نوشتن مشغول است. از جمله رمان بلندی در دست نوشتن دارد که ده سال است روی آن کار کرده و امید دارد آنرا به پایان برساند و منتشر کند. در سال 2006 به خاطر علاقه اش به نوشتن با انتشار مجله هفتگی «دیدار» در مونترال وارد دنیای روزنامه نگاری و مطبوعات شد. آرین 24 شماره دیدار را به عنوان سردبیر و ناشر منتشر کرد. انتشار دیدار بعد از 24 شماره متوقف شد.

این هنرمند که بویژه بعد از مهاجرات به کانادا و زندگی در مونترال، بیشتر در زمینه سینما و عکاسی کار کرده تا کنون چند فیلم با عنوان های خروس، طاووس، آخر دریا، اتاق سیاه و هیچستان ساخته است. فیلم خروسThe rooster  تاکنون در جشنواره «هنر در غربت»Art en Exile در پاریس و جشنواره فیلم  Clermont Ferrard نمایش داده شده است. «خداحافظ ادنا»Goodbye Edna  از آخرین کارهای سینمایی آرین آریان است. این فیلم در سال 2010 ساخته شده و هنوز در جایی نمایش داده نشده است.

دیگر نمایشگاه های آرین آریان:

- جولای 2011 مونترال، کانادا
- سپتامبر و اکتبر 2011 تورونتو، کانادا
- اکتبر و نوامبر 2011 آنت ورپ، بلژیک

چند نمونه از کارهای ایشان

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇