تو را می‌دیدیم،
که از مخمل ابر
آستین ما را می‌‌دوختی 
و لبخندِ گذشته‌‌ات
پیچک خاطره بود... 

تو را می‌دیدیم
که روی آب‌های طلایی
راه می‌‌رفتی
لبخند گذشته‌ات
لالای ساکتِ ما بود...

ار درهای بسته می‌‌گذشتی 
از مه
دسته‌گلی می‌ساختی 
و روشنا را 
در حیاتِ جامه‌‌ی ما می‌‌کاشتی!

 لبخند گذشته‌‌ات ‌
جانِ موسیقی در تنِ گیاه بود؛
وقتی از مخمل ابر،
فرش ما را می‌بافتی...


#شاپور_بنیاد


@asheghanehaye_fatima

من
آرام از فصل عشق‌بازیِ اشیا می‌گفتم
و قلب ساعتی که گم شده بود
کنار هستی‌ات می‌زد

چه پیر شده‌ای میان بازوان تکیده‌ی من
چه تنها شده‌ای
ای خواب آبی
که در چشم خورشید
آرمیده‌ای

آیا فقط من
ترانه‌های فراموش را زمزمه می‌کنم
یا
این رسم آموختن مرگ است
که تکه‌های خاطره را از هر سو جمع می‌کند
تا باز به هر سو
پرتاب کند

■●شاعر: #شاپور_بنیاد | ۱۸ آبان ۱۳۲۶شیراز - ۱۲بهمن ۱۳۷۸ شیراز |

@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima


من در هنوز می‌مانم
تو از همیشه می‌آیی

#شاپور_بنیاد

@asheghanehaye_fatima


حلال من باد بوسه‌ای که گرفتم از مژه‌هات
‏مژه‌هات شفای من بود و از بوسه‌ام عتیق شد و زلف
‏ایامم شانه زد و من خواب نبودم که شانه شکست

‏⁧ #شاپور_بنیاد

@asheghanehaye_fatima
و از قرار
ما
نمی‌دانستيم...
نمی‌دانستيم كه سرو می‌گذرد
و راه
در توبه‌توی عشق
می‌ماند

و تصوير كبوتری در شيشه می‌افتد
كه از رازهای جهان
باز می‌آيد.

مرگ
از قرار
پاره‌سنگی بود
و ما
نمی‌دانستيم...



#شاپور_بنیاد

.

این رسم آموختن مرگ است 
که تکه های خاطره را از هر سو جمع می کند 
تا باز به هر سو  
پرتاب کند 

#شاپور_بنیاد


@asheghanehaye_fatima