بیستم تیر #جعفر_پناهی ۶۰ساله شد. فیلم‌سازی که صفت‌های معترض و مستقل، دو توصیفی که این سال‌ها سینماگران بسیاری سعی کردند زیر آن خود را تعریف کنند، برازنده‌ی اوست.
پناهی سالیان طولانی تلاش کرد در قواعد سینمای رسمی فیلم‌هاش را برای مردم کشورش نمایش دهد، و آثارش که بازتاب‌دهنده‌ی شرایط روز جامعه و به معنای کلمه «اجتماعی» بودند، این توانایی را داشتند تا تماشاگر عام را جذب خود کنند؛ اما انگار نوعی لج‌بازی در بخش رسمی نمی‌خواست پناهی در جریان اصلی سینمای ایران بماند.
اتفاقات پس از سال ۸۸ در مورد پناهی بر پی‌گیران سینمای ایران پوشیده نیست. او علی‌رغم محدودیت‌های ایجادشده، فیلم ساخت و تا جای ممکن تلاش کرد از کلاس فیلم‌سازی‌اش پایین نیاید، هرچند دیگر از پروداکشن و آزادی عمل آثار نخست‌ش خبری نبود و نتوانست اثری به بلندای #طلای_سرخ و #آفساید بسازد اما با این حال او در همین سال‌های محدودیت هم فیلم‌هایی چون #پرده و #سه_رخ را ساخته، که «سینما» هستند و بیرون از شعار و نمادگرایی، جایگاه او را در مقیاس مهم‌ترین سینماگر بین‌المللی ایران در امتداد #عباس_کیارستمی، و در خطی مجزا از #اصغر_فرهادی حفظ می‌کند.

🆔 t.me/khosrow_naghibi