♨️چگونه آرسن ونگر سیستم دفاعی را دگرگون کرد؟ | بخشی از کتاب "میکسر" که درباره ی تاکتیک های لیگ برتر انگلیس است
⭕️ #بخش_اول
#متافوتبال - ونگر عاشق سرعت، نیروی جوانی و قابلیت های حفظ توپ مدافعان است.آرسنال در فصل ۰۴-۲۰۰۳ توانست یکی از ستایش شده ترین تیم های تاریخ لیگ برتر را به نمایش بگذارد.
آرسن ونگر دو فصل پیش از فصل ۰۴-۲۰۰۳ آرسنال توانسته بود به روشی به همین اندازه تأثیرگذار، لیگ برتر را فتح کند و دو رکورد فوق العاده به ثبت برساند. اول اینکه اولین تیمی شدند که طول فصل هرگز در بازی‌های خارج از خانه نباختند. آرسنال در سفرهای خود به تیمی ترسناک برای رقبا تبدیل شده بود؛ ورزشگاه آن ها، هایبری، کوچکترین ورزشگاه انگلستان بود و به این ترتیب در بازی های خارج از خانه انگار فضای بیشتری برای درخشش داشتند.
دوم، و خیره کننده تر از مورد اول: آن ها باز هم برای اولین بار به تیمی تبدیل شدند که در تمام بازی های خود گل می زدند، رکوردی که تا کنون حفظ شده. و این از انسجام بسیار خوب آن‌ها در کارهای تهاجمی خبر می‌داد.
پیش از آن فصل، ونگر یک پیش بینی کرده بود: "هیچ تیمی بالاتر از ما به کار خود در لیگ پایان نخواهد داد. و برای من جای تعجب نخواهد بود اگر به تیمی بدون شکست در کل فصل تبدیل شویم." واکنش ها به حرف او آمیزه ای از شک و تمسخر بود. اما آرسن حرف خود را عملی کرد.
پس از شکست 4-1 لیدز در سپتامبر 2002 گفت: "هنوز امیدوارم تیمی بدون شکست در کل فصل باشیم". این یک هدف مشخص ونگر بود که از سال 1888 تا آن زمان عملی نشده بود.
اما پس از دیدار برابر اورتون، یعنی سی امین بازی آرسنال، وین رونی توانست از فاصله ی 25 یاردی و در دقیقه ی 900 برنامه های ونگر را نابود کند. رؤیای یک فصل بی شکست برای ونگر از بین رفته بود.
این ضربه‌ی روانی به وضوح آرسنال را به هم ریخت، زیرا آن ها چهار بازی متوالی بعدی را نیز باختند، یعنی بدترین آمار از سال 1983. تا ماه آوریل، در حالی که منچستریونایتد مدعی اصلی قهرمانی شده بود، پیش بینی شکست ناپذیری ونگر بد جور خراب شده بود.
آرسنال سرانجام، با شکست حیرت آور 3-2 برابر لیدز که قصد داشت خود را در لیگ حفظ کند، به تیم دوم پشت سر تیم الکس فرگوسن تبدیل شد.
مارتین کیون، دفاع وسط توپچی ها، ونگر را مقصر این شکست دانست و اعلام کرد پیش بینی پیش از فصل ونگر موجب شد فشار زیادی روی بازیکنان وارد شود. اما در کمال تعجب، شکست برابر لیدز به آخرین شکست آن‌ها تبدیل شد و شاگردان ونگر توانستند در 49 بازی بعدی خود، از جمله کل فصل بعد، از شکست بگریزند.
پیش بینی ونگر درست از آب در آمد، اما یک سال دیرتر. تیم آرسنال در این دو فصل تقریباً بی تغییر بود. فقط دو نفر جدید به تیم اضافه شده بودند: ژیلبرتو سیلوا و کولو توره.
در واقع، تیم آرسنال در سال 04/2003 از نظر ساختار بسیار شبیه بود به تیمی که زیر نظر ونگر در سال 98 به اولین قهرمانی دست یافته بود. ترکیب آن‌ها 2-4-4 بود و در ادامه می توانست به 1-3-2-4 تغییر کند. ویرا پست هافبک خود را حفظ کرد و دنیس برکمپ هنوز شماره 10 بود. جلوی آن ها تیری آنری هم نسخه ی بهبودیافته ی یان رایت و نیکلاس آنلکا به حساب می آمد، روبرت پیرس، هافبک چپ‌شان، گلزن تیم شده بود و فردی لیونبرگ بازیکن سخت کوش تیم بود.
در خط میانه و حمله، قهرمانان آرسنال انقلابی عمل نمی‌کردند بلکه ادامه ی همان انقلابی بودند که ونگر در باشگاه آغاز کرده بود. اما از نقطه نظر دفاعی، همه چیز تغییر کرده بود.
از سال 98 ونگر هنوز وفادار به همان دفاع چهار نفره ای بود که جورج گراهام مطرح کرده بود: لی دیکسون، استیو بولد، تونی آدامز و نایجل وینتربورن. این چهار نفر در کنار هم یک واحد دفاعی مستحکم را ایجاد می کردند و هماهنگی شان در کنار هم بارها موجب آفساید گیری می شد.
در عین حال می توانستند به برنامه ی قهرمانی آرسنال از سال 98 جامه ی عمل بپوشانند به این طریق که مثلاً تونی آدامز مدافعی بود که می توانست با قابلیت های سرعتی خود از دفاع به حمله هجوم ببرد و به کارهای ضدحمله کمک کند.
ونگر هم مدافعان خود را به حمله فرا می خواند. خط دفاعی نفوذ ناپذیر آن ها اصلاً مهاجمانی بودند که ونگر متقاعدشان کرده بود در پست دفاع بازی کنند.
همان طور که جیمی کرگر زمانی گفت، تمام دفاع آخر ها می توانند دو نوع باشند: یک دفاع وسط ناکام یا یک وینگر ناکام. اما این مورد اخیر پدیده ای نو به حساب می آمد، و رشد و تکامل دفاع آخرهای تهاجمی از جمله بزرگترین تغییرهای تاکتیکی سده ی 21 به حساب می آید.
📇منبع: ترجمه کتاب "میکسر" توسط آرش گنجی از متافوتبال👇
goo.gl/WNhWc1
💢بخش پایانی این مطلب در پست بعدی👇
t.me/arsenal_iran/26862
@arsenal_iran
⭕️ #بخش_اول
#متافوتبال - ونگر عاشق سرعت، نیروی جوانی و قابلیت های حفظ توپ مدافعان است.آرسنال در فصل ۰۴-۲۰۰۳ توانست یکی از ستایش شده ترین تیم های تاریخ لیگ برتر را به نمایش بگذارد.
آرسن ونگر دو فصل پیش از فصل ۰۴-۲۰۰۳ آرسنال توانسته بود به روشی به همین اندازه تأثیرگذار، لیگ برتر را فتح کند و دو رکورد فوق العاده به ثبت برساند. اول اینکه اولین تیمی شدند که طول فصل هرگز در بازی‌های خارج از خانه نباختند. آرسنال در سفرهای خود به تیمی ترسناک برای رقبا تبدیل شده بود؛ ورزشگاه آن ها، هایبری، کوچکترین ورزشگاه انگلستان بود و به این ترتیب در بازی های خارج از خانه انگار فضای بیشتری برای درخشش داشتند.
دوم، و خیره کننده تر از مورد اول: آن ها باز هم برای اولین بار به تیمی تبدیل شدند که در تمام بازی های خود گل می زدند، رکوردی که تا کنون حفظ شده. و این از انسجام بسیار خوب آن‌ها در کارهای تهاجمی خبر می‌داد.
پیش از آن فصل، ونگر یک پیش بینی کرده بود: "هیچ تیمی بالاتر از ما به کار خود در لیگ پایان نخواهد داد. و برای من جای تعجب نخواهد بود اگر به تیمی بدون شکست در کل فصل تبدیل شویم." واکنش ها به حرف او آمیزه ای از شک و تمسخر بود. اما آرسن حرف خود را عملی کرد.
پس از شکست 4-1 لیدز در سپتامبر 2002 گفت: "هنوز امیدوارم تیمی بدون شکست در کل فصل باشیم". این یک هدف مشخص ونگر بود که از سال 1888 تا آن زمان عملی نشده بود.
اما پس از دیدار برابر اورتون، یعنی سی امین بازی آرسنال، وین رونی توانست از فاصله ی 25 یاردی و در دقیقه ی 900 برنامه های ونگر را نابود کند. رؤیای یک فصل بی شکست برای ونگر از بین رفته بود.
این ضربه‌ی روانی به وضوح آرسنال را به هم ریخت، زیرا آن ها چهار بازی متوالی بعدی را نیز باختند، یعنی بدترین آمار از سال 1983. تا ماه آوریل، در حالی که منچستریونایتد مدعی اصلی قهرمانی شده بود، پیش بینی شکست ناپذیری ونگر بد جور خراب شده بود.
آرسنال سرانجام، با شکست حیرت آور 3-2 برابر لیدز که قصد داشت خود را در لیگ حفظ کند، به تیم دوم پشت سر تیم الکس فرگوسن تبدیل شد.
مارتین کیون، دفاع وسط توپچی ها، ونگر را مقصر این شکست دانست و اعلام کرد پیش بینی پیش از فصل ونگر موجب شد فشار زیادی روی بازیکنان وارد شود. اما در کمال تعجب، شکست برابر لیدز به آخرین شکست آن‌ها تبدیل شد و شاگردان ونگر توانستند در 49 بازی بعدی خود، از جمله کل فصل بعد، از شکست بگریزند.
پیش بینی ونگر درست از آب در آمد، اما یک سال دیرتر. تیم آرسنال در این دو فصل تقریباً بی تغییر بود. فقط دو نفر جدید به تیم اضافه شده بودند: ژیلبرتو سیلوا و کولو توره.
در واقع، تیم آرسنال در سال 04/2003 از نظر ساختار بسیار شبیه بود به تیمی که زیر نظر ونگر در سال 98 به اولین قهرمانی دست یافته بود. ترکیب آن‌ها 2-4-4 بود و در ادامه می توانست به 1-3-2-4 تغییر کند. ویرا پست هافبک خود را حفظ کرد و دنیس برکمپ هنوز شماره 10 بود. جلوی آن ها تیری آنری هم نسخه ی بهبودیافته ی یان رایت و نیکلاس آنلکا به حساب می آمد، روبرت پیرس، هافبک چپ‌شان، گلزن تیم شده بود و فردی لیونبرگ بازیکن سخت کوش تیم بود.
در خط میانه و حمله، قهرمانان آرسنال انقلابی عمل نمی‌کردند بلکه ادامه ی همان انقلابی بودند که ونگر در باشگاه آغاز کرده بود. اما از نقطه نظر دفاعی، همه چیز تغییر کرده بود.
از سال 98 ونگر هنوز وفادار به همان دفاع چهار نفره ای بود که جورج گراهام مطرح کرده بود: لی دیکسون، استیو بولد، تونی آدامز و نایجل وینتربورن. این چهار نفر در کنار هم یک واحد دفاعی مستحکم را ایجاد می کردند و هماهنگی شان در کنار هم بارها موجب آفساید گیری می شد.
در عین حال می توانستند به برنامه ی قهرمانی آرسنال از سال 98 جامه ی عمل بپوشانند به این طریق که مثلاً تونی آدامز مدافعی بود که می توانست با قابلیت های سرعتی خود از دفاع به حمله هجوم ببرد و به کارهای ضدحمله کمک کند.
ونگر هم مدافعان خود را به حمله فرا می خواند. خط دفاعی نفوذ ناپذیر آن ها اصلاً مهاجمانی بودند که ونگر متقاعدشان کرده بود در پست دفاع بازی کنند.
همان طور که جیمی کرگر زمانی گفت، تمام دفاع آخر ها می توانند دو نوع باشند: یک دفاع وسط ناکام یا یک وینگر ناکام. اما این مورد اخیر پدیده ای نو به حساب می آمد، و رشد و تکامل دفاع آخرهای تهاجمی از جمله بزرگترین تغییرهای تاکتیکی سده ی 21 به حساب می آید.
📇منبع: ترجمه کتاب "میکسر" توسط آرش گنجی از متافوتبال👇
goo.gl/WNhWc1
💢بخش پایانی این مطلب در پست بعدی👇
t.me/arsenal_iran/26862
@arsenal_iran
متافوتبال
چگونه آرسن ونگر سیستم دفاعی را دگرگون کرد؟ / بخشی از کتاب «میکسر» که درباره‌ی تاکتیک‌های لیگ برتر است
متافوتبال - ونگر عاشق سرعت، نیروی جوانی و قابلیت های حفظ توپ مدافعان است.