💢 ۱۸ تیر: هبوط فرشتگان خشمگین تاریخ
🔷 ۲۱ سال پیش و در چنین روزی، کوی دانشگاه تهران به خاک و خون کشیده شد. دانشجویانی که در ابتدا تنها به توقیف یک روزنامه اعتراض داشتند، با حمله و برخورد سخت نیروهای لباس‌شخصی و گردان‌های انصار #حزب_الله مواجه گشتند و خوابگاه‌های آنان نیز مورد هجوم قرار گرفت. چندین تن از دانشجویان از جمله #سعید_زینالی و #فرشته_علیزاده نیز ربوده شده و تاکنون سرنوشت آنان نامعلوم بوده است. نیروهای امنیتی حتی از محل دفن احتمالی این دانشجویان به خانواده‌های‌شان خبر نمی‌دهند و حسرت یک گور را بر دل داغدار مادران‌شان گذاشته‌اند. سرکوب‌گران آن روز به جای محاکمه و توبیخ به خاطر آن ماجرا، به مسئولیت‌های بیشتری نیز دست یافتند. فرمانده وقت نیروی انتظامی اکنون جایگاه ریاست مجلس را به عهده دارد و دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی که در ۲۵ تیرماه و جریان سخنرانی نماز جمعه به صراحت از سرکوب‌ها حمایت و نقش خود را عیان کرد، اکنون مقام ریاست جمهوری کشور را عهده دار است.
🔹 مادران لاله‌های در خون خفته ۱۸ تیر نخستین و آخرین مادرانی نبوده‌اند که نیروهای سرکوب داغ فرزند را برای‌شان به یادگار گذاشته‌اند. از سال‌ها پیش در سرکوب گروه‌ها و احزاب مخالف تا اعدام‌های فله‌ای هزاران تن در سال ۶۷ و دفن دسته جمعی آنان در خاوران؛ از ربودن و به قتل رساندن مردم معترض در سال ۸۸ تا به رگبار بستن در نیزارها و رها کردن اجساد در سدها و رودخانه‌ها و شلیک به هواپیما در سال ۹۸، خون‌های زیادی به دست کسانی ریخته شده که خود مدعی وراثت خون‌هایی را دارد که برای رهایی از استبداد رژیم پهلوی ریخته شده. اما جریان جوی خونی که در راه مبارزه برای آزادی و عدالت در دهه ۵۰ از مردم به زمین ریخته شد، نه تنها متوقف نشده بلکه در طی این چهار دهه به مراتب سنگین‌تر گشته است.
🔹 ۱۸ تیرماه ۷۸ فریاد آزادی‌خواهی دانشجویان به گلوله بسته شد، همان‌گونه که این فریاد در زندان‌های دهه ۶۰ به پای چوبه دار رفت و در ۲۵ خرداد ۸۸ و ادامه مسیر جنبش سبز نیز پاسخی جز سرکوب و خشونت نداشت. در طی این دهه‌ها حکومت نه تنها به این فریاد پاسخی جز این نداده است، بلکه به اعتراضات معیشتی و اقتصادی مردم در دهه ۹۰ نیز پاسخی مشابه داده است. گویا حاکمیت و سران آن نمی‌توانند با مردم خود با زبانی به جز خشونت و سرکوب سخن بگوید. از این منظر می‌توان فریادی که از دل دانشجویان در ۱۸ تیر ۷۸ برخاست را همان فریادی دانست که از گذشته، در سال‌های ۶۷، ۸۸، ۹۶ و ۹۸ از میان مردم بلند شد. آن فریاد چیزی به جز یک «نه» قاطع به هرگونه اشکال سلطه و استبداد نبود. یک روز نه به سلطه و استبداد سیاسی از سوی حکومت و روز دیگر، نه به سلطه و استبداد اقتصادی و معیشتی که زاینده فقر، فساد سیستماتیک گسترده و غارت ثروت‌های ملی به دست نهادهای حکومتی است.
#کمیته_سیاسی
#انجمن_پلی_تکنیک
🆔 @AnjomanPolytechnic
🔷 ۲۱ سال پیش و در چنین روزی، کوی دانشگاه تهران به خاک و خون کشیده شد. دانشجویانی که در ابتدا تنها به توقیف یک روزنامه اعتراض داشتند، با حمله و برخورد سخت نیروهای لباس‌شخصی و گردان‌های انصار #حزب_الله مواجه گشتند و خوابگاه‌های آنان نیز مورد هجوم قرار گرفت. چندین تن از دانشجویان از جمله #سعید_زینالی و #فرشته_علیزاده نیز ربوده شده و تاکنون سرنوشت آنان نامعلوم بوده است. نیروهای امنیتی حتی از محل دفن احتمالی این دانشجویان به خانواده‌های‌شان خبر نمی‌دهند و حسرت یک گور را بر دل داغدار مادران‌شان گذاشته‌اند. سرکوب‌گران آن روز به جای محاکمه و توبیخ به خاطر آن ماجرا، به مسئولیت‌های بیشتری نیز دست یافتند. فرمانده وقت نیروی انتظامی اکنون جایگاه ریاست مجلس را به عهده دارد و دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی که در ۲۵ تیرماه و جریان سخنرانی نماز جمعه به صراحت از سرکوب‌ها حمایت و نقش خود را عیان کرد، اکنون مقام ریاست جمهوری کشور را عهده دار است.
🔹 مادران لاله‌های در خون خفته ۱۸ تیر نخستین و آخرین مادرانی نبوده‌اند که نیروهای سرکوب داغ فرزند را برای‌شان به یادگار گذاشته‌اند. از سال‌ها پیش در سرکوب گروه‌ها و احزاب مخالف تا اعدام‌های فله‌ای هزاران تن در سال ۶۷ و دفن دسته جمعی آنان در خاوران؛ از ربودن و به قتل رساندن مردم معترض در سال ۸۸ تا به رگبار بستن در نیزارها و رها کردن اجساد در سدها و رودخانه‌ها و شلیک به هواپیما در سال ۹۸، خون‌های زیادی به دست کسانی ریخته شده که خود مدعی وراثت خون‌هایی را دارد که برای رهایی از استبداد رژیم پهلوی ریخته شده. اما جریان جوی خونی که در راه مبارزه برای آزادی و عدالت در دهه ۵۰ از مردم به زمین ریخته شد، نه تنها متوقف نشده بلکه در طی این چهار دهه به مراتب سنگین‌تر گشته است.
🔹 ۱۸ تیرماه ۷۸ فریاد آزادی‌خواهی دانشجویان به گلوله بسته شد، همان‌گونه که این فریاد در زندان‌های دهه ۶۰ به پای چوبه دار رفت و در ۲۵ خرداد ۸۸ و ادامه مسیر جنبش سبز نیز پاسخی جز سرکوب و خشونت نداشت. در طی این دهه‌ها حکومت نه تنها به این فریاد پاسخی جز این نداده است، بلکه به اعتراضات معیشتی و اقتصادی مردم در دهه ۹۰ نیز پاسخی مشابه داده است. گویا حاکمیت و سران آن نمی‌توانند با مردم خود با زبانی به جز خشونت و سرکوب سخن بگوید. از این منظر می‌توان فریادی که از دل دانشجویان در ۱۸ تیر ۷۸ برخاست را همان فریادی دانست که از گذشته، در سال‌های ۶۷، ۸۸، ۹۶ و ۹۸ از میان مردم بلند شد. آن فریاد چیزی به جز یک «نه» قاطع به هرگونه اشکال سلطه و استبداد نبود. یک روز نه به سلطه و استبداد سیاسی از سوی حکومت و روز دیگر، نه به سلطه و استبداد اقتصادی و معیشتی که زاینده فقر، فساد سیستماتیک گسترده و غارت ثروت‌های ملی به دست نهادهای حکومتی است.
#کمیته_سیاسی
#انجمن_پلی_تکنیک
🆔 @AnjomanPolytechnic