راهپیمایی " #سلما به مونتگمری " در مارس 1965 که با خونریزی همراه بود ، حق رای آفریکن امریکن ها را در ایالت های جنوبی تثبیت کرد .
@abolfathusastudy
@abolfathusastudy
"سلما و قانون حق رای " ، ۱۹۶۵
"راهپیمایی #سلما تا #مونتگمری و #قانون_حق_رای " یکی از فراز های مهم در تاریخ جنبش #حقوق_مدنی ایالات متحده امریکا به شمار می آید که با خشونت و خونریزی از سوی نیروهای پلیس ایالتی همراه شد .
"کمیته همکاریهای دانشجویی خشونت پرهیز" ( SNCC ) طرح بلند پروازانه ای برای ثبت نام از رای دهندگان رنگین پوست در سلمای #آلاباما در سال ۱۹۶۳ داشت . اما به دلیل مخالفت جیم کلارک ، کلانتر سلما، با اجرای ثبت نام از رای دهندگان ، این هدف تا سال ۱۹۶۵ پیشرفت اندکی نداشت . پس از دعوت "سازمان کنفرانس رهبری مسیحیان جنوبی" ( SCLC ) از ساکنان محلی برای همکاری، #مارتین_لوتر_کینگ به سلما آمد و چندین راه پیمایی برگزار و او به همراه ۲۵۰ تظاهرات کننده دیگر دستگیر شد .
البته راهپیمائیها با برخوردهای خشونت آمیزی از سوی پلیس ادامه یافت . جیمی لی جکسون، یکی از ساکنان حومه ماریون، در آخرین راهپیمایی در ۱۷ فوریه ۱۹۶۵ توسط پلیس کشته شد. مرگ جکسون باعث شد جیمز بِوِل، مدیر جنبش سلما، یک راهپیمایی را از سلما به سمت مونتگمری، مرکز این ایالت سازمان دهی کند.
در ۷ مارس ۱۹۶۵ و در ادامه طرح بِوِل ، هوشع ویلیامز از SCLC و جان لوییس از SNCC راهپیمایی دیگری با حضور۶۰۰ نفر به طول ۵۴ مایل (۸۷ کیلومتر) از سلما به سمت مونتگمری مرکز ایالت به راه انداختند. راهپیمایان تنها شش بلوک پیش رفته بودند که در محل پل "ادموند پتاس " توسط پلیس سواره نظام ایالتی و مأموران اجرای قانون محلی با گاز اشک آور، باتومهای پلاستیکی پیچیده شده در سیم خاردار و شلاق مورد هجوم قرار گرفتند. آنها راهپیمایان را مجبور به بازگشت به سلما نمودند. جان لوئیس از هوش رفت و برای مداوا به گوشه امنی منتقل گردید، حداقل ۱۶ نفر دیگر نیز از راهپیمایان در بیمارستان بستری شدند. امیلیا بوینتون رابینسون در میان کسانی بود که مورد ضرب و شتم قرار گرفته بودند، وی در آن زمان در مرکز فعالیتهای حقوق مدنی بود.
پخش تصاویر حمله مردان قانون به راهپیمایان بی دفاع که به دنبال حق قانونی خود برای رای دادن بودند ، در سراسر کشور واکنش مردم را برانگیخت و صحنههای دو سال قبل بیرمنگام را به یاد آورد . این بار راهپیمایان موفق شدند مجوز راهپیمائی دیگری را برای دو هفته بعد از دادگاه بگیرند.
در راهپیمایی دوم در تاریخ ۹ مارس ، زمانی که جمعیت به محل حادثه یکشنبه خونین رسید ، سفید پوستان محلی به کشیش جیمز ریب یکی از حامیان حق رای حمله کردند و او به دلیل شدت جراحات وارده در ۱۱ مارس در بیمارستانی در بیرمنگام درگذشت. در ۲۵ مارس، چهار عضو کوکلاس کلان، وایولا لیزو بانوی خانه داری از دیترویت را به عنوان کسی که راهپیمایان را با موفقیت به مونتگمری برگرداند ، به ضرب گلوله کشتند.
هشت روز پس از اولین راهپیمایی، رئیس جمهوری لیندون #جانسون در یک برنامه تلویزیونی برای حمایت از لایحه حق رای که او به کنگره فرستاده بود حضور یافت و اظهار داشت: «اگرچه ما این لایحه را به مجلس فرستادیم اما مبارزه هنوز تمام نشده است، آنچه در سلما اتفاق افتاد، بخشی از یک جنبش بسیار بزرگتر است که در هر بخش از دولت آمریکا گسترش مییابد. این تلاش سیاهان آمریکا برای برخورداری از نعمت زندگی آمریکایی است. هدف آنها باید هدف ما نیز باشد، زیرا تنها سیاهان نیستند بلکه همه ما هستیم که باید بر تعصب و بی عدالتی فلج کننده غلبه کنیم و این کار را میکنیم.»
جانسون قانون حق رای را در تاریخ ۶ اوت ۱۹۶۵ به امضا رساند. در سال ۱۹۶۵ مالیات اخذ رای، آزمون خواندن و نوشتن، و سایر آزمونهای فردی رایدهندگان به حالت تعلیق درآمد و نظارت دولت فدرال بر ثبت نام رایدهندگان در ایالاتی که این آزمون انجام میگرفت ، مجاز شناخته شد. آمریکاییهای آفریقایی تبار که از ثبت نام برای رای دادن منع شده بودند در نهایت توانستند به عنوان یک جایگزین دادخواست خود را در دادگاههای محلی یا ایالتی مطرح سازند، هرچند که در موارد نادری به موفقیت میرسیدند اما اگر تبعیضی در ثبت نام از رایدهندگان رخ میداد، مطابق قانون سال ۱۹۶۵ ، دادستان کل ایالات متحده، بازرسان فدرال را به محل ثبت نام میفرستاد.
"راهپیمایی #سلما تا #مونتگمری و #قانون_حق_رای " یکی از فراز های مهم در تاریخ جنبش #حقوق_مدنی ایالات متحده امریکا به شمار می آید که با خشونت و خونریزی از سوی نیروهای پلیس ایالتی همراه شد .
"کمیته همکاریهای دانشجویی خشونت پرهیز" ( SNCC ) طرح بلند پروازانه ای برای ثبت نام از رای دهندگان رنگین پوست در سلمای #آلاباما در سال ۱۹۶۳ داشت . اما به دلیل مخالفت جیم کلارک ، کلانتر سلما، با اجرای ثبت نام از رای دهندگان ، این هدف تا سال ۱۹۶۵ پیشرفت اندکی نداشت . پس از دعوت "سازمان کنفرانس رهبری مسیحیان جنوبی" ( SCLC ) از ساکنان محلی برای همکاری، #مارتین_لوتر_کینگ به سلما آمد و چندین راه پیمایی برگزار و او به همراه ۲۵۰ تظاهرات کننده دیگر دستگیر شد .
البته راهپیمائیها با برخوردهای خشونت آمیزی از سوی پلیس ادامه یافت . جیمی لی جکسون، یکی از ساکنان حومه ماریون، در آخرین راهپیمایی در ۱۷ فوریه ۱۹۶۵ توسط پلیس کشته شد. مرگ جکسون باعث شد جیمز بِوِل، مدیر جنبش سلما، یک راهپیمایی را از سلما به سمت مونتگمری، مرکز این ایالت سازمان دهی کند.
در ۷ مارس ۱۹۶۵ و در ادامه طرح بِوِل ، هوشع ویلیامز از SCLC و جان لوییس از SNCC راهپیمایی دیگری با حضور۶۰۰ نفر به طول ۵۴ مایل (۸۷ کیلومتر) از سلما به سمت مونتگمری مرکز ایالت به راه انداختند. راهپیمایان تنها شش بلوک پیش رفته بودند که در محل پل "ادموند پتاس " توسط پلیس سواره نظام ایالتی و مأموران اجرای قانون محلی با گاز اشک آور، باتومهای پلاستیکی پیچیده شده در سیم خاردار و شلاق مورد هجوم قرار گرفتند. آنها راهپیمایان را مجبور به بازگشت به سلما نمودند. جان لوئیس از هوش رفت و برای مداوا به گوشه امنی منتقل گردید، حداقل ۱۶ نفر دیگر نیز از راهپیمایان در بیمارستان بستری شدند. امیلیا بوینتون رابینسون در میان کسانی بود که مورد ضرب و شتم قرار گرفته بودند، وی در آن زمان در مرکز فعالیتهای حقوق مدنی بود.
پخش تصاویر حمله مردان قانون به راهپیمایان بی دفاع که به دنبال حق قانونی خود برای رای دادن بودند ، در سراسر کشور واکنش مردم را برانگیخت و صحنههای دو سال قبل بیرمنگام را به یاد آورد . این بار راهپیمایان موفق شدند مجوز راهپیمائی دیگری را برای دو هفته بعد از دادگاه بگیرند.
در راهپیمایی دوم در تاریخ ۹ مارس ، زمانی که جمعیت به محل حادثه یکشنبه خونین رسید ، سفید پوستان محلی به کشیش جیمز ریب یکی از حامیان حق رای حمله کردند و او به دلیل شدت جراحات وارده در ۱۱ مارس در بیمارستانی در بیرمنگام درگذشت. در ۲۵ مارس، چهار عضو کوکلاس کلان، وایولا لیزو بانوی خانه داری از دیترویت را به عنوان کسی که راهپیمایان را با موفقیت به مونتگمری برگرداند ، به ضرب گلوله کشتند.
هشت روز پس از اولین راهپیمایی، رئیس جمهوری لیندون #جانسون در یک برنامه تلویزیونی برای حمایت از لایحه حق رای که او به کنگره فرستاده بود حضور یافت و اظهار داشت: «اگرچه ما این لایحه را به مجلس فرستادیم اما مبارزه هنوز تمام نشده است، آنچه در سلما اتفاق افتاد، بخشی از یک جنبش بسیار بزرگتر است که در هر بخش از دولت آمریکا گسترش مییابد. این تلاش سیاهان آمریکا برای برخورداری از نعمت زندگی آمریکایی است. هدف آنها باید هدف ما نیز باشد، زیرا تنها سیاهان نیستند بلکه همه ما هستیم که باید بر تعصب و بی عدالتی فلج کننده غلبه کنیم و این کار را میکنیم.»
جانسون قانون حق رای را در تاریخ ۶ اوت ۱۹۶۵ به امضا رساند. در سال ۱۹۶۵ مالیات اخذ رای، آزمون خواندن و نوشتن، و سایر آزمونهای فردی رایدهندگان به حالت تعلیق درآمد و نظارت دولت فدرال بر ثبت نام رایدهندگان در ایالاتی که این آزمون انجام میگرفت ، مجاز شناخته شد. آمریکاییهای آفریقایی تبار که از ثبت نام برای رای دادن منع شده بودند در نهایت توانستند به عنوان یک جایگزین دادخواست خود را در دادگاههای محلی یا ایالتی مطرح سازند، هرچند که در موارد نادری به موفقیت میرسیدند اما اگر تبعیضی در ثبت نام از رایدهندگان رخ میداد، مطابق قانون سال ۱۹۶۵ ، دادستان کل ایالات متحده، بازرسان فدرال را به محل ثبت نام میفرستاد.