مسابقه انتخاب شعار دانشگاه

ویژه خانواده بزرگ دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی (اعضای هیئت علمی، یاوران علمی، دانشجویان و دانش‌آموختگان)
مهلت ارسال آثار تا ۱۰ آذر ماه ۱۴۰۴ تمدید شد
@pr_kntu

🔹معاونت پژوهشی دانشکده مهندسی هوافضا، همزمان با هفته پژوهش برگزار می‌کند:

💫سلسله نشست‌های «فناوری‌های آینده»💫

▫️نشست اول: علوم و فناوری‌های نوظهور و شالوده‌شکن؛ اکوسیستم علم و فناوری در کشورهای پیشرو

ارائه دهنده: جناب آقای مهندس جهانگیر جعفریان

📆زمان: یکشنبه مورخ 9 آذرماه 1404، ساعت 15:00

📍مکان: دانشکده مهندسی هوافضا، اتاق جلسات ریاست دانشکده

🆔@AERO_KNTU

عنوان پروپوزال برنده فاند NIAC - NASA:
*Addressing Key Challenges To Mapping Sub-cm Orbital Debris in LEO via Plasma Soliton Detection*

Christine Hartzell - University of
Maryland

*مقدمه:*
در این پژوهش پیشنهادی، چالش‌های فنی کلیدی مرتبط با طرحی که پیش‌تر در قالب مرحله‌ی اول برنامه‌ی NIAC با عنوان «نقشه‌نگاری بدون برخورد از زباله‌های مداری کوچک در مدار زمین» تأمین مالی شده بود، مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
زباله‌های مداری(Orbital Debris) با اندازه‌ی کمتر از یک سانتی‌متر(Sub-cm) در مدار پایین زمین (LEO) با فناوری‌های متداول قابل شناسایی یا ردیابی نیستند و تهدیدی جدی برای فضاپیماهای سرنشین‌دار و بدون سرنشین محسوب می‌شوند. این زباله‌ها نه تنها برای ناسا، بلکه برای اپراتورهای ماهواره‌ای تجاری و دفاعی (DoD) نیز نگرانی عمده‌ای به شمار می‌روند.
در سال‌های اخیر، از زمان اجرای مرحله‌ی اول طرح NIAC، ما ایده‌ای را توسعه داده‌ایم مبنی بر اینکه می‌توان محیط زباله‌های مداری زیر سانتی‌متر را از طریق آشکارسازی شاخصه های پلاسمای ناشی از زباله‌ها پایش کرد، به‌جای آنکه خود زباله‌ها را با روش‌های نوری یا راداری مشاهده کنیم.

*هدف و اجرای ماموریت:*
مطالعات پیشین ما نشان داده است که زباله‌های مداری زیر یک سانتی‌متر ممکن است سولیتون‌های پلاسمایی (Plasma Solitons) ایجاد کنند؛ نوعی موج در پلاسماهای یونوسفری(ionosphere) که بر خلاف امواج معمولی، به‌راحتی منتشر یا تضعیف نمی‌شوند. این زباله‌ها می‌توانند سولیتون‌هایی تولید کنند که یا در محل زباله قرار دارند (سولیتون‌های سنجاق‌شده «Pinned»)، یا پیشاپیش زباله حرکت می‌کنند (سولیتون‌های پیشرو«Precursor»).
ما مدل‌های محاسباتی‌ای توسعه داده‌ایم که ویژگی‌های سولیتون‌های پلاسمایی تولیدشده توسط یک قطعه زباله‌ی خاص را پیش‌بینی می‌کند. این سولیتون‌ها ممکن است با ماهواره‌های کوچک ۱۲U که به پروب‌های لانگمویر چندسوزنه‌ای مجهز هستند، قابل آشکارسازی باشند.

*چالش ها و راهکارها:*
در این مرحله‌ی دوم طرح NIAC، ما به دو چالش فنی مهم خواهیم پرداخت که به طور چشمگیری بر ارزش روش آشکارسازی مبتنی بر سولیتون تأثیر می‌گذارند:
1. توسعه‌ی الگوریتمی برای برآورد اندازه و سرعت زباله بر اساس ویژگی‌های مشاهده‌شده‌ی سولیتون. در مطالعات پیشین، ما رابطه‌ی ویژگی‌های سولیتون به‌عنوان تابعی از ویژگی‌های زباله را مدل‌سازی کرده‌ایم، اما حل معکوس این مسئله از نظر تحلیلی ممکن نیست. برای غلبه بر این محدودیت، ما از الگوریتم‌های یادگیری ماشین استفاده خواهیم کرد.
2. ارزیابی امکان‌پذیری و ارزش آشکارسازی سرعت سولیتون. چندین مشاهده از یک سولیتون واحد ممکن است به ما اجازه دهد فاصله‌ای را که سولیتون از زباله طی کرده تخمین بزنیم. با ترکیب این اطلاعات با سایر ویژگی‌های سولیتون و داده‌های محیط پلاسمایی محلی، می‌توان از طریق شبیه‌سازی معکوس در پلاسما، موقعیت و بردار سرعت زباله را استخراج کرد.

*نتیجه گیری:*
اگر بتوان از مشاهدات سولیتونی اندازه، موقعیت و سرعت زباله را تعیین کرد، این امر تحولی بزرگ در آگاهی موقعیتی فضایی (SSA) برای زباله‌هایی است که در حال حاضر با فناوری‌های مرسوم قابل شناسایی نیستند. حتی اگر تنها اندازه و سرعت زباله از طریق این مشاهدات قابل استنتاج باشد، باز هم این فناوری پیشرفتی انقلابی نسبت به روش‌های فعلی خواهد بود که داده‌های مربوط به شار زباله‌ها را فقط در بازه‌های چندساله فراهم می‌کنند.

*آینده ماموریت:*
این پژوهش پیشنهادی به پرسش‌های فنی کلیدی درباره‌ی میزان اطلاعات قابل استخراج از سیگنال‌های سولیتونی پاسخ خواهد داد و معماری‌های مأموریتی را از نظر پیچیدگی و ارزش داده‌های بازگشتی مورد ارزیابی تطبیقی قرار می‌دهد. علاوه بر این، یک نقشه‌راه برای ادامه‌ی توسعه‌ی این فناوری تدوین خواهد شد.

با احترام؛
مهدی سجودی

Inflatable Starshade for Earthlike Exoplanets (ISEE)

By John Mather
مقدمه:
هدف این پروژه طراحی نخستین نسل از سایه‌بان‌های فضایی بادشونده است که برای مشاهده‌ی مستقیم سیارات شبیه زمین در اطراف ستاره‌های دیگر به کار می‌روند.
این سایه‌بان‌ها که قطرشان از ۳۵ تا ۱۰۰ متر متغیر است، می‌توانند با مسدود کردن نور شدید ستاره‌ها، به تلسکوپ‌ها اجازه دهند نور ضعیف سیارات اطراف آن‌ها را تشخیص دهند.

نحوه عملکرد:
عملکرد این سابه بان ها به این شکل است که با قرار گرفتن بین تلسکوپ و ستاره، نور ستاره را مسدود می‌کند بدون اینکه نور سیاره مسدود شود.
این سایه بان ها قادر هستند نور ستاره هایی که تا ۱۰¹⁰ برابر درخشان‌تر از سیاره هست را مسدود کند.

کاربرد:
این فناوری می‌تواند با تلسکوپ‌های آینده مانند Habitable Worlds Observatory (HWO) ناسا و European Extremely Large Telescope (E-ELT) اروپا همکاری کند و بخش مهمی از سامانه‌ی ترکیبی HOEE را تشکیل دهد.

فناوری رقیب:
تاج‌نگار (Coronagraph)
برخلاف سایه‌بان فضایی که باید جدا از تلسکوپ پرتاب و در فاصله‌ی دقیقی از آن تنظیم شود، تاج‌نگار بخشی از خود تلسکوپ است.
بنابراین، نیاز به عملیات فضایی جداگانه ندارد،
همیشه آماده‌ی کار است، و قبل از پرتاب می‌توان عملکرد آن را به‌طور کامل آزمایش کرد.
این فناوری قرار است در پروژه HWO استفاده شود.
از جمله مشکلات تاج نگار این است که هنوز به «کنتراست نوری» لازم برای دیدن سیارات شبیه زمین نرسیده است، همچنین در طول‌موج فرابنفش (UV) کار نمی‌کند و نیاز به دقت اپتیکی بسیار بالا (در حد پیکومتر) دارد که ساخت تلسکوپ را بسیار پرهزینه می‌کند.
به همین دلیل، اگر از سایه بان همراه با HWO استفاده شود، می‌توان دقت مورد نیاز تلسکوپ را کاهش داد و هزینه ساخت آن را به‌طور چشمگیری پایین آورد.
با این وجود دلایلی که میتوان در پروژه HWO از سایه بان بادشونده استفاده کرد به ۵ مورد زیر خلاصه میشه
۱) اگر تلسکوپ HWO و تاج‌نگارش نتوانند طبق مشخصات طراحی شوند.
۲) اگر رصد در طول‌موج فرابنفش (UV) ضروری شود یا آینه ۶ متری HWO کوچک باشد.
۳) اگر HWO پس از پرتاب عملکرد کافی نداشته باشد یا نتوان آن را تعمیر کرد.
۴) اگر داده‌های HWO نشان دهد که سیارات جالب نادر، دور، یا در پشت گردوغبار پنهان‌اند.
۵) اگر نتایج HWO نشان دهد که برای ادامه‌ی مطالعات، داده‌های UV یا تلسکوپ بزرگ‌تر نیاز است.

فناوری بادشونده و طراحی:
مشکل اصلی طرح های قبلی سایه بان ها، ساختار مکانیکی سنگین و پیچیده آن‌ها بود.
استفاده از فناوری بادشونده راه حلی برای برطرف کردن این مشکل اصلی است.

وزن‌های هدف:
مدل ۳۵ متری → ۲۵۰ کیلوگرم
مدل ۶۰ متری → ۶۵۰ کیلوگرم
مدل ۱۰۰ متری → ۱۷۰۰ کیلوگرم

مدل‌های دقیق مهندسی با تحلیل اجزای محدود ساخته خواهند شد تا مقاومت، سختی، پایداری و رفتار حرارتی بررسی شود.

در نهایت طرح و ایده گسترش داده خواهد شد و آزمایش هایی در مقیاس کوچک برای بررسی و تحلیل مسائلی از قبیل اتصال ورق‌های با استحکام بالا به سایه بان باد شونده انجام میشود.

خروجی‌ها بخش آزمایشگاهی شامل میزان جرم و توان ، تست‌های استحکام و پایداری و نمونه‌های آزمایشگاهی بخش‌های حیاتی خواهد بود

نتیجه و چشم‌انداز نهایی
در پایان، بر این نکته تاکید میشود که بسته به پیشرفت تلسکوپ HWO، ممکن است سایه بان بادشونده برای تکمیل مطالعات حیاتی باشد.
اگر بخواهیم اکسیژن، ازن، و نشانه‌های حیات را در جو سیارات فراخورشیدی ببینیم، یک سایه‌بان بادشونده مانند ISEE می‌تواند تنها راه ممکن باشد.

جمع‌بندی کلی:
این پروژه به‌طور خلاصه درباره‌ی طراحی و توسعه‌ی یک سایه‌بان فضایی بادشونده، سبک و دقیق است که در آینده می‌تواند به تلسکوپ‌های بزرگ کمک کند تا سیارات شبیه زمین را به‌صورت مستقیم و با هزینه و ریسک کمتر ببینند — چیزی که امروز با تلسکوپ‌های معمولی ممکن نیست.

با سپاس
نوید احمدیان

نحوه چیدمان ماهواره ها در فیرینگ پرتابگر فضایی

🔹معاونت پژوهشی دانشکده مهندسی هوافضا، همزمان با هفته پژوهش برگزار می‌کند:

💫سلسله نشست‌های «فناوری‌های آینده»💫

▫️نشست دوم: نسل آینده تلسکوپ‌های فضایی

ارائه دهنده: جناب آقای مهندس علیرضا وفا

📆زمان: سه‌شنبه مورخ 11 آذرماه 1404، ساعت 15:00

📍مکان: دانشکده مهندسی هوافضا، اتاق جلسات ریاست دانشکده

🆔@AERO_KNTU

از همه دست اندر‌کاران پژوهش برای هماهنگی و اجرا این مراسم تشکر و قدر دانی مینماییم.

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

مراحل بارگیری ماهواره های ایرانی در محفظه بار موشک سایوز

تأثیر میدان مغناطیسی زمین بر ماهواره‌ها

1. تداخل با سیستم‌های الکترونیکی و حسگرهای مغناطیسی

2. تأثیر بر سیستم‌های کنترل وضعیت و موقعیت (Attitude Control Systems)

3. اثر بر مدار ماهواره‌ها :
در مدارهای بالا (GEO و MEO) این تأثیرات کمتر هستند، اما در مدارهای پایین (LEO)، ماهواره‌ها بیشتر در معرض میدان مغناطیسی و باد خورشیدی قرار دارند که می‌تواند باعث مقاومت بیشتر و تغییرات در مسیر حرکت آن‌ها شود.

4. جذب ذرات باردار

5. آسیب به سیستم‌های انرژی:
پنل‌های خورشیدی: میدان مغناطیسی ممکن است بر عملکرد پنل‌های خورشیدی که در ماهواره‌ها برای تأمین انرژی استفاده می‌شوند تأثیر بگذارد.


میدان مغناطیسی زمین به‌عنوان یک ویژگی طبیعی در فضا می‌تواند تأثیرات منفی و چالش‌هایی برای ماهواره‌ها و سیستم‌های الکترونیکی آن‌ها ایجاد کند. درک این تأثیرات و اتخاذ تدابیر مناسب برای کاهش اثرات آن، از اهمیت ویژه‌ای در طراحی و عملیات ماهواره‌ها برخوردار است.

--------------------------
@Space_Research_Lab