علوم پزشکی همدان (تحکیم ‌وحدت)

می‌گویند پزشکِ متخصصی را در این کشور به قتل رسانده‌اند. جالب است که قاتل تصویرِ آلت قتاله را منتشر کرده و عده‌ای از مردم بابت این قتل تحسینش کرده‌اند.
خبر کوتاه و عجیب است.
همه جا پر از مطالبی است که علت‌های این واقعه را شرح می‌دهد. یکی از دوستان نوشته بود که علت این واقعه، جامعه‌ی پزشک‌ستیزِ این کشور است.

نمی‌خواهم بگویم درست است یا غلط؛ اما با خواندن آن جمله به یاد تمام زمان‌هایی افتادم که می‌دیدم پزشکِ جامعه در یک جبهه ایستاده‌است و باقی مردم در جبهه‌ی مقابل:
همان زمانی که فردی به هر اطلاعاتِ درست و غلطِ علمی چنگ می‌زند تا توصیه‌ی یک پزشک را در جمع خودمانی زیر سوال ببرد.
همان زمانی که هرکس یک دانشجوی پزشکی را می‌بیند، می‌گوید: مطب زدی، با ما خوب رفتار کن. (انگار پزشک وارد محیط کار که می‌شود با همه دنیا جنگ دارد!)
همان زمانی که می‌گویند: ماشین زیر پایش را ببین! پزشک است دیگر! پولِ مردم را می‌خورد. هر چه مریض بیشتر، پزشک پولدارتر.
و هزاران زمان دیگری که نمی‌خواهم به رویتان بیاورم.

اگر من الان در جایی ایستاده‌ام که به من می‌گویند دانشجوی پزشکی (و سال‌ها بعد دکتر خطابم می‌کنند)؛ پارسال از میان همین شما، مردم، پا به این مسیر گذاشته‌ام.
اگر این مسیر را انتخاب کرده‌ام؛ دردِ شما، مردم، در وجودم سنگینی می‌کرد و راهی بهتر از این مسیر برای کمک به شما پیدا نکردم.
این مسیر که می‌گویم، آنچنان که گمان می‌کنید راحت نیست!

تصمیم گرفتم سختی بکشم، همه‌چیز را بدانم تا اگر نیمه‌شب دردی به سراغت آمد و حتی دوستانت حاضر نشدند برای درد تو از خوابشان بزنند و تو تنهایی به بیمارستان آمدی؛ با چشمانِ خسته بتوانم دردت را التیام دهم.

تصمیم گرفتم قلبی از سنگ بسازم.
در سال‌های تحصیل، بر بالای سرِ جسدی بی‌هویت بایستم و یکی یکی اعصاب و رگ‌هایش را به خاطر بسپارم.
در بیمارستان، ساعتِ مرگ بیمار را در حضور خانواده‌اش اعلام کنم.
جلوی احساساتم را بگیرم و به همراهِ بیماری بگویم که باید خودش را برای مرگِ عزیزش آماده کند.
من همه این کارها و هزار کار دیگر کردم چون دردِ شما، مردم، را داشتم.

تصمیم گرفتم کم خوابی بکشم.
بدانم فرق آن پروتئین تاو با آناندامید چیست که باعث می‌شود فکر کنیم که کاری درست است یا غلط.
بفهمم که پکتورالیس ماژور از کدام استخوان می‌آید و به کدام استخوان دیگر می‌چسبد تا دست حرکت کند.
بفهمم چه می‌شود که قلب به عنوان یک تکه عضله، اکسیژن‌های متصل به هِم را در سراسر بدن می‌چرخاند تا سلولی بدون سوخت نماند.
گمان می‌کنم همه‌ی این ‌موارد را اشتباه یاد گرفته‌ام که مغزی فکر می‌کند و عضله‌ای حرکت می‌کند و چاقویی می‌چرخد و در بدن پزشکی فرو می‌رود!

و حالا منتی نیست.
اینکه می‌گویم دردِ شما، مردم، را دارم. خودم را خطاب می‌کنم! من دردِ خودم را دارم.
چون من خودم را جزئی از شما مردم می‌بینم.
اما شما ما، پزشکان را جزئی از خودتان نمی‌بینید.

✍️ پردیس میرزائی

┏━━━━━━━━━━👩🏻‍🎓★┓
▫️Telegram
▫️Instagram
┗★👨🏻‍🎓━━━━━━━━━━┛

2.37K views18:31