شرر انداخت به جانمْ غزلِ آخری‌اش
با همانْ عشوه‌گری‌ها و همانْ دلبری‌اش

دستی انگار به تأکیدِ غزل بُرد مرا
گره زد بالِ دلم را به پَرِ روسری‌اش

احتمالِ تبِ یک بوسه که حدسش زده بود
چه گُل انداخته بر گونه‌ی ناباوری‌اش

من همان کافرِ گمراه، سه نقطه! که شبی
ها...مسلمان شدم از شیوه‌ی پیغمبری‌اش

مثل یک مردِ جهانگرد، به شوق آمده‌ام
در پیِ جاذبه‌های تنِ گردشگری‌اش

اخوانْ ثالثِ زلفش، غمِ سهرابْ دلش
بیتِ خیّامْ لبش، مقبره‌ی انوری‌اش

گُل به گُلْ قالیِ کرمانِ تَنَشْ نقشِ جهان
تا دلِ جنگلِ گیلانی و چابکسری‌اش

چه بهشتی چه گُل و بلبل و چَهْچَهْ زدنی!
من و رؤیای شراب و شب و حور و پَری‌اش

بنویسید که من بودم و من بودم و من
اوّلینْ کُشته‌ی ابروی کجِ خنجری‌اش

#فرهاد_سالاری

https://telegram.me/nimaasakk