🔷اعیاد دیگران، ماتم ماست...

این ابیات منسوب به امام سجاد علیه السلام است:

نَحْنُ بَنُو الْمُصْطَفَى ذُو غُصَصٍ يَجْرَعُهَا فِي الْأَنَامِ كَاظِمُنَا
عَظِيمَةٌ فِي الْأَنَامِ مِحْنَتُنَا أَوَّلُنَا مُبْتَلًى وَ آخِرُنَا
يُفَرِّحُ هَذَا الْوَرَى بَعِيدَهُمُ وَ نَحْنُ أَعْيَادُنَا مَآتِمُنَا
وَ النَّاسُ فِي الْأَمْنِ وَ السُّرُورِ وَ مَا يَأْمَنُ طُولَ الزَّمَانِ خَائِفُنَا
وَ مَا خُصِصْنَا بِهِ مِنَ الشَّرَفِ الطَّائِلُ بَيْنَ الْأَنَامِ آفَتُنَا
يَحْكُمُ فِينَا وَ الْحُكْمُ فِيهِ لَنَا جَاحِدُنَا حَقَّنَا وَ غَاصِبُنَا

(مناقب ابن شهراشوب ۴/۱۵۶)
▪️مضمون خلاصه:
ما فرزندان پیامبر (صلی الله علیه و آله) پیوسته در غم و اندوه هستیم...مردمان به عیدشان شادند ولی اعیاد ما، ماتم ماست.
آن شرف والایی که داریم، اسباب رنج ما را فراهم کرده است.
با این که حکم برای ماست، اما کسانی که حق ما را غصب و انکار کرده اند بر ما حکم می رانند.

✔️در همین زمینه روایت معروفی هم از امام باقر علیه السلام رسیده که روزهای عید را موجب تازه شدن اندوه آنان شمرده، زیرا حقّ خود را در دست دیگران می‌بینند...

🔷کارشکنی صحابه در روز غدیر (در مصادر عامه)

در مصادر مختلف عامه (مسند الشاميين طبراني ۳/۲۲۲، مناقب ابن المغازلی ۶۴و..) به نقل از جابر بن عبد الله بیان شده که صحابه در روز غدیر، از حضور در کنار پیامبر و امیر المؤمنین (صلی الله علیهما وآلهما) خود داری ورزیدند،‌ تا جایی که پیامبر صلی الله علیه و آله از امیر المؤمنین علیه السلام خواستند که مردم را جمع کند. به این ترتیب خطابه غدیر با سخنان عتاب آمیز پیامبر صلی الله علیه و آله نسبت به صحابه آغاز شد:

«من از دور شدن و تخلّفتان از من ناراحت شدم، تا جایی که گمان دارم [به قدری از من بدتان می آید که] هیچ درختی را بیشتر از درختی که در کنار من باشد، دشمن ندارید!
ولی علی بن ابی طالب (علیه السلام) را در جایگاه خودم قرار دادم، پس خداوند از او راضی گردد چنانکه من از او راضی گشتم، چه این که بر نزدیکی و همراهی با من، هیچ چیز را نمی‌گزیند...اللهم من کنت مولاه فعليّ مولاه...»
@kotob_sh

بسم الله الرحمن الرحیم
⚠️با قلم زدنی هم با آنان همکاری مکن!

به گزارش نجاشی، خالد بن طهمان، در عین حال که از راویان عامه بوده، نسخه ی احادیثی از امام باقر علیه السلام نقل میکرده که متأسفانه احادیث اندکی از آن به جای مانده است.
جالب اینکه یکی از این روایات در مصنّف ابن أبی شیبه به چشم می خورد:
🔸حدثنا وكيع ، عن خالد بن طهمان ، عن أبي جعفر قال : لا تُعدّ لهم سِفراً ، ولا تخطّ لهم بقلم . (ج۲۱/ ۳۳۸)
«امام باقر علیه السلام فرمود: برای آنان [والیان جور] حتی جزوه ای هم آماده مکن، و هیچ قلمی بر کاغذ میاور»

شبیه این روایت به سند صحیح از ابوبصیر هم نقل شده است:
🔸علي بن إبراهيم عن أبيه عن ابن أبي عمير عن هشام بن سالم عن أبي بصير قال: سألت أبا جعفر ع عن أعمالهم، فقال لي: يا أبا محمد لا و لا مدة قلم، إنّ أحدهم لا يصيب من دنياهم شيئا إلا أصابوا من دينه مثله أو قال حتى يصيبوا من دينه مثله. (الکافی ۵/۱۰۷)

ابوبصیر گوید: از امام باقر علیه السلام در مورد کارهای دولتی [حکومت بنی امیه] پرسیدم،‌ پس فرمود: «هرگز نه، حتی به اندازه ای کشیدن قلمی! به درستیکه هیچ کس از دنیای آنان چیزی به دست نمی‌آورد، مگر اینکه آنان نیز به همان مقدار دین او را به چنگ آورند»

(با تشکر از محمد قندهاری و محمدمهدی دلیر)

@kotob_sh

◾️ یاور جانشینت هستم
#أین_الناصر_والمنتقم

✔️ اگر نتوانستم با دستانم یاریت کنم،
ولی امروز چشمم را روانه ی تو ساخته ام،
و دل و گوش و جشم و بدن و اندیشه ام تو را اجابت کرده، و تسلیم شما و جانشینان و راهنمایان بعد از شما هستم،
پس یاریم برایتان آماده است
تا زمانی که خداوند به امرش حکم کند،
و او بهترین حاکمان است...»
(الصحیفة المهدیة:۹۸۷، به نقل از مزار شیخ مفید (ره): ۱۰۷)
@kotob_sh

بسم الله الرحمن الرحیم
🔷علوم دینی در انتظار تنها سامانگر دین...
#وظیفه_منتظران #أین_الناصر_والمنتقم

«أین المتخیّر لإعادة الملّة والشریعة...»
کجاست آن که برای بازگرداندن آیین و شریعت، برگزیده شده است؟!

شریعت مبین اسلام در طی این هزار و چهارصد سال، روزگار های تلخی را گذرانده و هم اکنون در غریبانه ترین غروبهای زمان، بی صبرانه انتظار صاحب زمان را می کشد تا آن را حیاتی دوباره بخشد.
آئین اسلام، قرن ها تحریف و تزویر را بر خود تجربه کرده، و برچسب صدها گرایش فکری و نظام سیاسی قرار گرفته است.
جامعه ی شیعه، در آغاز پنهان شدن نور امام (علیه السلام) شاید نگرانی زیادی نداشت، گنجینه ای سرشار از سخنان معصومین علیهم السلام در اختیارشان بود که میان هیچ فرقه ی دیگری از جهت کمیت و کیفیت نظیر نداشت و کمتر احساس کمبودی می کردند. اما رفته رفته تحولات فکری جهان اسلام، همچون طوفان هایی کوبنده از راه رسید و یک به یک داشته های شیعیان را نیز جا به جا کرد. کار به جایی رسید که صف های مختلف در میان شیعه نیز به نوبت پدیدار شد، که هریک خود را نماد راستین تشیع دانسته و دیگران را خارج از مسیر حقیقت و بلکه کافر و مشرک می دانستند. آتش این اختلافات، همچنان شعله ور تر شده و درگیری های خونین فراوانی را به وجود آورد.
از طرفی پژوهش های تاریخی، زبان شناسی، رجال و علوم حدیث با دقت و موشکافی هرچه بیشتر پیش رفته و خطاهای مختلف و برداشتهای ناقص پیشینیان، یکی پس از دیگری آشکار میگشت. به طوری که امروزه اکتفا به قواعد سنتی و علوم حدیث متداول؛ دیگر سرابی بیش نیست. محققان خود را با دریایی از سؤالات بی پاسخ مواجه دیده، و رسیدن به یک نظر قطعی در عرصه دین، چالشی بی پایان گشته است.
از طرفی حوزه های علوم دینی، از علمای راستین، مخلص و محقق، خالی میگردد؛ و بلکه در عمده ی شهرها و مناطق شیعه، به معنای واقعی کلمه کمترین اثری از علم و معرفت و فقاهت به چشم نمی خورد.
البته این هرگز به معنای بسته شدن راه هدایت در عصر غیبت نیست؛ بلکه بر اساس آنچه پیشتر بیان شد هر آن مقدار که برای اصل هدایت و ضروریات اعتقادی لازم بوده به صورتی که قابل خدشه نباشد بیان شده و به ما رسیده است.
آنچه در این میان برای دیدگان غمخوار منتظران عیان می شود، اینست که "حدیث" و "قرآن" تنها متن هستند، یک متن صامت. متن هرچقدر هم هدایتگر و پرنکته باشد، اما نمی تواند جامعه را راهبری کند. متن، مجری معصوم می خواهد. دیگر باید از این خواب چند صد ساله ی دل خوش کردن به صرف متون احادیث، بیدار شد. باید عطش سوزان نیاز به ماء معین را احساس نموده و عاجزانه دست التماس بلند کنیم تا آن (احیاگر شریعت ع) به فریاد اسلام مظلوم رسد...

✴️تذکرات استاد حاج شیخ مصطفی اسکندری درباره غافل نشدن از نیاز به حضرت حجت در تحصیل علوم دینی و زندگی

🔻اگر خودمان احساس اضطرار نکنیم، مضطرمان می‌کنند

@Shia_communications

بسم الله الرحمن الرحیم
✅ رابطه اسلام و امام علیه السلام
( نقدی بر ادعای اولویت حفظ اسلام بر حفظ جان امام ع)

✍🏻#یادداشت آقای سید محمد موسوی

[قسمت ۱ از ۳]

1️⃣ همانطور که وجود اسلام (دین)، وابسته به حجت الهی (پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم) بوده، بقای آن هم وابسته به حجت الهی (ائمه علیهم السلام) است.
این مسأله هم در منابع روایی ما به صراحت بیان شده و هم متکلمان امامیه در بحث ضرورت وجود امام معصوم مورد تاکید قرار داده اند. لذا همانطور که نمی توان از تقدم حفظ اسلام بر حفظ جان پیامبر صلی الله علیه و آله سخن گفت، نمی توان از تقدم حفظ اسلام بر حفظ امام علیه السلام سخن گفت.
📍وجه نیازمندی بقاءِ اسلام به حجت الهی، آنست که جامعه بشری به لحاظ فکری و عملی دائماً با پرسشها و موقعیتهای جدید مواجه می شود و در نتیجه در معرض لغزشهای بنیادینِ اعتقادی و عملی که در واقع برخلاف دین الهی هستند قرار می گیرد.
پس خداوند متعال همواره حجتی را نصب کرده تا جلوی انحراف دین از لغزشها را بگیرد؛ اما اگر مردم، آن حجت الهی را منزوی کنند یا به قتل برسانند، نه تنها به نفع دین الهی نخواهد بود، بلکه کاملا به ضرر آنست، زیرا در این صورت مسلماً انحراف بر جامعه بشری غلبه خواهد کرد.

2️⃣ اصولاً رابطه امام با اسلام در تحقق خارجی خود، تباین نیست تا از فدا شدن یکی برای دیگری سخن بگوییم. خود امام، تحقق عینی و کامل دین و اسلام است و امام به کامل ترین شکل، بالاترین درجه معرفت و محبت و عبادت را داراست؛ به گونه ای که همه معارف و محبتها و عباداتِ بشریت، به اندازه معرفت و محبت و عبادات امام، ارزش ندارد. حدیث شریف «ضَرْبَةُ عَلّیٍ یَوْمَ الْخَنْدَق افْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثقلین» از جمله شواهد این مدعاست.
✅ در نتیجه حفظ اسلام به معنای کامل آن، منوط به حفظ امام است و دوگانه سازی بین این دو بی معنا است؛ و اگر قرار باشد یکی فدای دیگری شود، آن اسلام عموم مسلمانان است که باید فدای اسلام امام علیه السلام بشود؛ چرا که او تحقق کامل و تام و تمام معرفت و عبودیت است و مابقی معرفتها و عبودیتها در قبال معرفت و عبودیت او همچون قطره ای در قبال اقیانوس اند.

3️⃣ فدا شدن یعنی اینکه فرد کم ارزش برای حفظ ارزش والاتر، از جان خود بگذرد. با این توضیح، چه چیزی نسبت به امام علیه السلام مقام عالی تری دارد که امام فدایش شود؟ آیا همان دینی که در زندگانی دینداران تحقق می یابد؟!! دراین صورت روشن است که خود امام علیه السلام عالی ترین مصداق این دین است و حفظ جان امام، مقدم بر همه چیز و همه کس است.

4️⃣ امام نه فقط تنها مصداق تحقّق عینی دین است، بلکه اصل و پایه هرگونه دینداریِ دینداران عادی است. چنانچه در روایات فراوان، امام اساسِ هر اعتقاد صحیح و کار نیکی معرفی شده است: «بِنَا عُبِدَ اَللَّهُ وَ بِنا عُرِفَ اَللَّهُ وَ بِنا وُحِّدَ اَللَّهُ» : با ما بود که خداوند پرستیده و شناخته شد.
«نَحْنُ اَصْلُ كُلِّ خَيْرٍ، وَ مِنْ فُروعِنا كُلُّ بِرٍّ»: ما اساس هر خوبی، و سرچشمه ی تمام نیکی ها هستیم.
حال چگونه اصل می تواند فدای فرع گردد؟؟

خلاصه: این فدا شدن امام، مثل آنست که کسی فرض کند آیا حفظ خورشید اولویت دارد یا پرتویی از نور خورشید که از پنجره وارد اتاق شده است!!

5️⃣ بر اساس اصل بودن امام و فرع بودن دین بر وجود امام، اگر طاغوت های امت اسلام، اقدام به قتل امامان نمی کردند و می‌گذاشتند که امامان در جامعه اسلامی، آزادانه کتاب و حکمت را تعلیم دهند و به تزکیه نفوس بپردازند، قطعا دینداریِ مسلمانان در سه بُعد اعتقادی و عملی و عاطفی، غنی تر می شد و عمق بیشتری پیدا می کرد. به عنوان مثال، اگر یزید و یزیدیان از قتل امام منصرف می شدند و اجازه می دادند که حضرت به زندگانی خود ادامه دهد و ارتباط خود را ولو به صورت محدود با جامعه مسلمین حفظ کند، قطعا به نفع دینداری مردمان آن زمان و در زمانهای بعد بود؛ چرا که مثلا در طول ۲۰ سال زندگانی خود می توانستند هزاران آموزه را به مخاطبان تعلیم دهند و صدها نفر را تربیت کنند. اما با شهادت امام علیه السلام، جامعه اسلامی برای همیشه از این برکات محروم گردید و در عوض مغضوب درگاه خداوند شد!

@kotob_sh

[قسمت ۲ از ۳]
6️⃣ علاوه بر اینکه دین برای بقائش نیازمند امام است، مسلمانانی هم که (برحسب فرض) میخواهند دین را در زندگانی خود پیاده کنند، برای بقائشان نیازمند امام اند. و این مطلب از تعالیم مسلم اهل البیت علیهم السلام است که با این عبارت و شبیه آ» بیان شده است:
لولا الحجة لَساخت الارض بِأهلها: اگر حجّت الهی نباشد، زمین اهل خود را فرو می‌برد.

بر این اساس، اصولاً نظم و نظامِ زمین و زمان، به بقاء امام علیه السلام وابسته است و اگر امام علیه السلام کمترین لحظه ای از روی زمین برداشته شود، بساط حیات بشری اعم از حیاتِ ایمان و کفر از زمین برچیده خواهد شد. از این رو تقدم حفظ اسلام بر حفظ امام علیه السلام، برخلاف این آموزه مسلّم اهل بیت علیهم السلام است.

7️⃣ بله، همه امامان جان خود را فدا کردند؛ به این معنا که در موقعیتهایی که خطر جانی برایشان داشت از جان‌گذشتگی نشان دادند؛ خواه در آن موقیت شهید بشوند یا نشوند. بدین ترتیب، بذل جان اعم است و شامل تمام موقعیتهای خطیری می شود که در آنها امام شهید نشده است.
اما سوال اینست که این بذل جان برای چه بوده است؟ مسلما فقط برای رضای الهی:
{وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ}
«و بذلتم انفسکم فی مرضاته...»
هدف اصلی امام حسین علیه‌السلام هم از بذل جانشان، همانند دیگر امامان، رضایت الهی است؛ برای امام فرق ندارد که خداوند متعال رضایتش را در چه چیزی قرار داده باشد؛ امام برای رضای الهی از همه چیز خود حتی جانش می گذرد و هر اقدامی را که رضای الهی در آن باشد انجام می دهد.

🔍 اما باید توجه داشت که:

اولا: بذل جان به معنای تمکین در برابر کشته شدن توسط دشمن نیست؛ بلکه امام برای رضای الهی، تا جایی که در توانش باشد در برابر تهدیدهای جانی مقاومت می کند و جان خود را بنا به اقتضای موقعیت، با تدبیر سیاسی یا دفاع مسلحانه حفظ می کند.
📍پس بذل جان به معنای استقبال از کشته شدن و پرهیز از حفظ جان نیست.

ثانیا: وقتی روشن شد که این بذل جان توسط امام علیه السلام، طبق رضا و امر خاص الهی صورت گرفته، در این صورت خواه این فداکاری، منتهی به شهادت شود و یا نه، امری بیهوده نبوده است. بلکه به هدف هدایت انسانهای زیردست امام انجام شده؛ زیرا امام، هادی امت است و با سخن و رفتار خود امت را هدایت می کند.
☑️ اما در عین حال، باید توجه داشت که داشتن این هدف، لزوما به معنای تحقق خارجی آن هدف نیست، و این‌طور نیست که هر اقدام هدایتگرانه ای که توسط حجت الهی صورت می‌گیرد (ولو منتهی به شهادتشان شود)، لزوما به هدایت امت منتهی شود؛ چرا که امت می تواند با اختیارش از پذیرش هدایت امتناع کند.
📍درباره بذل جان و شهادت امام حسین علیه السلام نیز همین امر اتفاق افتاد؛ یعنی گرچه امام به هدف نهایی خود که همان رضای الهی و مقامات مترتب برآن بود دست یافت، و همچنین وظایف هدایت‌گری خود را به تمام و کمال انجام داد:
( بذل مهجته فیک لِیستنقد عبادک من الجهالة و حیرة الضلالة): خون دل خود را ایثار نمود، تا بندگان را از نادانی و گمراهی نجات دهد
لکن به دلیل امتناع امت از پذیرش اختیاری هدایت در خلال این اقدام، اکثریت امت از مدار دینداری حقیقی خارج گردیدند؛ درست همانگونه که امتهای پیشین با امتناع از پذیرش دعوت پیامبران و حجج الهی و به قتل رساندن ایشان، دچار ضلالت و گمراهی شدند.

✅ بدین ترتیب، می توان گفت گرچه در رابطه بین حجج الهی و خدایشان، شهادت به نفعشان است، اما در جایی که اکثریت امت، پیام هدایت را دریافت نکرده باشند، این شهادت امام، به ضرر امت بوده است و اگر دست امت به خون حجج الهی آغشته نمی شد، دایره هدایت گسترده‌تر و دایره ضلالت تنگ‌تر می شد.

📚 بر این اساس، اصولا این بذل جانِ در راه خدا، ربطی به فدا شدن برای چیز دیگری ندارد؛ زیرا فدا شدن در جایی تحقق پیدا می‌کند که در پی فدا شدن، آنچه که شخص برای آن فدا شده حفظ شود و از بین نرود.
اما کشته شدن امامان توسط دشمنان علاوه بر این که موجب حفظ دین نگردید، بلکه به فساد و تباهی آن انجامید!!. لذا مفهوم فدا شدن امام علیه السلام برای دین، پایه ای در آموزه های اهل بیت علیهم السلام ندارد.
@kotob_sh

[قسمت ۳ از ۳]
8️⃣ آنچه گفته شد درباره همه امامان و از جمله امام زمان عجل الله فرجه صدق می کرد؛ اما درباره امام زمان حقایق بیشتری وجود دارد که با توجه به آن می بایست مومنان فدا شدن خود را برای او را آرزو کنند و نه فدا کردن او را برای اسلام و نظام خودشان !!
او در میان امامان علیهم السلام، یگانه شخصیتی ست که خداوند متعال هدایت همه‌گانی، گسترش رحمت الهی و برقراری عدالت الهی را در سراسر گیتی برعهده او گذاشته است.
🌍 در غیاب او آسمان دین تاریک چشمان عدل، گریان و زمین و زمان تهی از خرمی و طراوت است.
او فریادرسی است که پس از صحنه گردانی همه مدعیان عدالت گستری و عیان شدن پوچ و بی‌ثمر بودن ادعاها و تلاشهایشان، دین خدا را احیا و طعم شیرین معرفت، عقلانیت، عبادت در سایه رحمت و نعمت و عدالت الهی را به بندگان درمانده اش خواهد چشانید.
او موعود امم و وفا کننده به تمام وعده های الهی به بشریت در این دنیا است. از این رو، بشر اگر طالب حقیقت و عدالت است، بناگزیر باید خود را با او و برنامه الهی او تنظیم کند، نه آنکه زمزمه نامش را به ابزاری برای توجیه سیاستهای روزمره خود تبدیل کند و برایش تنها در حد یک قربانی برای اهداف خود ارج قائل شود...!

9️⃣ با توجه به پیشینه طرح این بحث، به نظر می‌رسد که برخی از صاحب نظران و اهل منبر، از ترویج اولویت حفظ اسلام بر حفظ جان امام زمان علیه السلام، اهداف سیاسی را دنبال می کنند و مقصودشان آنست که:
برای حفظ آنچه در تصورشان تحقق عینی اسلام است، باید هزینه داد و از هست و نیست خود و از جمله جان خود گذشت؛ زیرا مثلا امام حسین علیه السلام هم برای اسلامی همانند آن اسلام که ما می گوییم از جان خود گذشت!!

📢به این سیاستمداران باید گفت:
اولا: اسلام راستین و خالص، تنها توسط نمایندگان منصوب الهی درک شده و قابل اجراست، بلکه بسیاری از آنچه با برچسب اسلام عرضه می‌شود، تضادّ فاحشی با آموزه های مسلّم دینی دارد.

ثانیا: مایه گذاشتن از ائمه علیهم السلام و سیره ایشان برای توجیه سیاستهای روزمره، با توجه به ناکارآمدیهای موجود، موجب کمرنگ شدن قداست امامان (علیهم السلام) نزد عموم مردم شده، و چنین تبلیغ می‌شود که امامان معصوم علیهم السلام در ناکارآمدی‌هایی مثل برقراری عدالت اقتصادی و اجتماعی همانند مدعیان معاصر بودند.
در واقع طرح چنین دیدگاههایی نه فقط اعتماد و اعتبار اجتماعی به بار نمی آورد، بلکه بی اعتمادی را از مدعیان معاصر به امامان منتقل می کند و خواه ناخواه موجبات دین‌گریزی و انزجار مردم را فراهم می آورد...

✅ کلام اهل بیت نور و رشد است. این نور و رشد را رها نکنیم تا در میان انواع اقوال بی‌مبنا و ذوقی سردرگم نشویم.✅

بسم الله الرحمن الرحیم
🛑نزول لعنت، در انتظار هم نشینان قاضی!

انحراف دینی همچون ویروسی مهلک، می‌تواند جامعه ای را به هلاکت بکشاند. از این روست که می‌بینیم در متون دینی به شکل ها و عناوین مختلف از بروز آن جلوگیری شده و به مقابله با آن دستور داده شده است.
فرد منحرف و ستمکاری که امیدی به هدایت او نیست، باید از جامعه ی دین‌داران مطرود باشد؛ نه تنها به جهت نهی از منکر، بلکه حتی به این عنوان که جلسات او، محل نزول لعنت بوده و چه بسا تبعات آن دامنگیر همگی حاضرین در مجلس نیز بشود.

🔸به سند معتبر از محمد بن مسلم روایتست: نزد قاضی مدینه نشسته بودم که امام باقر علیه السلام از کنارم گذر نمود.
فردای آن روز، وارد بر حضرتش شدم. فرمود: «این چه مجلسی بود که دیروز تو را در آن دیدم؟!»
عرض کردم: قربانت گردم! چون این قاضی با من احترام و بزرگواری دارد، گاهی نزدش می‌نشینم.
پس فرمود: «چه چیزی تو را از این در امان قرار داده که لعنتی در آن مجلس فروآید و تو را نیز در برگیرد!».

✅متن عربی—> محمد بن مسلم قال: مرّ بى أبو جعفر عليه السلام و أنا جالس عند القاضي بالمدينة فدخلت عليه من الغد فقال لي: ما مجلس رأيتك فيه أمس؟ قال: قلت: جعلت فداك ان هذا القاضي لي مُكرم فربما جلست اليه فقال لي: «و ما يؤمنك ان تنزل اللعنة فتعمك معه؟». (من لایحضره الفقیه ۳/ ۵؛ الکافي ۷/ ۴۱۱)

⬅️غیرت دینی نداریم...

⬅️با قلم زدنی هم با آنان همکاری مکن!

@kotob_sh

✳️تک بودن، سنّت مردان خدا

دین پاک و خالص الهی، از زمانی که در میان بشریت به امانت نهاده شد، جز تنهایی و غربت به یاد نمی‌آورد. این مؤمنین حقیقی هستند که اندک بودن تعدادشان مایه دلگرمی آنان است و از اکثریّت ها در هراسند...

🔸به سند موثق از امام صادق علیه السلام روایتست که به جمعی از اصحاب فرمود:
اگر شما تک و تنها هستید، پیامبر (صلی الله علیه و آله) هم تنها بود؛ مردم را دعوت می کرد اما نمی‌پذیرفتند. و اوّل کسی که به او ایمان آورد علی بن ابی طالب (علیه السلام) بود...

▪️متن عربی: عن ابی عبد الله علیه السلام: «إن تكونوا وحدانيين فقد كان رسول الله ص وحدانيا يدعو الناس فلا يستجيبون له و كان أول من استجاب له- علي بن أبي طالب ع و قد قال رسول الله ص أنت مني بمنزلة هارون من موسى إلا أنه لا نبي بعدي». (الکافی ۸/ ۱۰۷)

@kotob_sh

✔️عمار بن یاسر: پیوسته یاوران حق، اندک بوده اند..

🛑امّتی که خود را به کَری بزند...
(توضیح پدرم -رحمة الله علیه- در مورد یک حدیث)

ترجمه حدیث فوق:
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «به عزّتم سوگند، هرگاه امّت من در برابر "سائل" خود را به کَری بزند...بعضی از آنان را به خاطر بعضی دیگر عذاب خواهم کرد».
توضیح ایشان:
📌«یعنی خودش را به کَری بزند و حق سائل را از ظالم نگیرد؛ و ظاهراً مراد از "سائل" معنای لغوی است [یعنی هر کس که خواهان چیزی باشد]...»
ایشان در ادامه برای تأیید این معنا، آیه شریفه {قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏} را مثال زده اند که در آن نیز از ماده "سأل" استفاده شده، و رفتن امیر المؤمنین و حضرت زهرا به همراه حسنین (صلوات الله علیهم اجمعین) به در خانه مهاجرین و انصار نیز در همین راستا معنا پیدا میکند.

👈🏻علمای حیران، و مردم نادان

@kotob_sh

بسم الله الرحمن الرحيم
🔷«هیچ پشتیبانی نخواهید یافت...»
#أین_الناصر_والمنتقم #وظیفه_منتظران #علائم

برای تأیید مطالبی که در مورد لزوم ناامیدی مطلق و احساس اضطرار در عصر غیبت بیان شد (مثلا در اینجا)، لازمست به روایاتی اشاره شود که بیانگر نبود تکیه گاه و پشتیبان دینی در این زمانه است. بنابر این روایات، وضعیت شیعیان به گونه ای می شود که به هیچ نقطه ای نمی توانند تکیه کنند، و هیچ کس را نمی یابند که پیگیر و دلسوز حال آشفته ی آنان باشد. برای نمونه:

🔸از عبدالعظیم حسنی از امام جواد علیه السلام روایتست: «قائم ما را غیبتی بلند مدّت خواهد بود؛ گویا شیعیان را درغیبتش می بینم که همچون گوسفندانی در پی چراگاه می گردند، اما نمی یابند؛ پس هریک از آنان که بر دینش استوار بوده و دلش بر اثر طولانی شدن غیبت، سنگین و سخت نشود، روز قیامت در درجه ی من خواهد بود».

🔸از امام باقر علیه السلام روایتست: «آنچه منتظرش هستید را نخواهید دید، تا زمانی که همچون بزهایی مرده و همسان شوید که برای حیوان درنده فرقی ندارد که بر کدام یک از شما دست گذارد! نه بلندی هست که از آن بالا روید و نه تکیه گاهی که به آن تکیه زنید».

👈🏻و نيز بنگريد: «اگر بنا بود احکام جاری شود، که حضرت (ع) ظهور می کردند!»

▪️متن عربی:
محمد بن أحمد الشيباني عن محمد بن جعفر الكوفي عن سهل بن زياد الآدمي عن عبد العظيم بن عبد الله الحسني رضي الله عنه عن محمد بن علي بن موسى بن جعفر عليه السلام عن آبائه عن علي عليه السلام قال: «للقائم منا غيبة أمدها طويل، كأني بالشيعة يجولون جولان النعم في غيبته يطلبون المرعى فلا يجدونه، ألا فمن ثبت منهم على دينه و لم يقس قلبه بطول غيبة إمامه فهو معي في درجتي يوم القيامة ثم قال عليه السلام إن القائم منا إذا قام لم يكن لأحد في عنقه بيعة، فلذلك تخفى ولادته و يغيب شخصه».
و قال: حدثنا علي بن أحمد بن موسى عن عبد العظيم بن عبد الله الحسني عن محمد بن علي الرضا عن آبائه عن أمير المؤمنين عليه السلام بهذا الحديث مثله سواء. (کمال الدین/ ۳۰۳)

محمد بن سنان عن أبي الجارود عن أبي جعفر عليه السلام، قال: «لا ترون الذي تنتظرون حتى تكونوا كالمعزى الموات التي لايبالي الخابس أين يضع يده فيها، ليس لكم شرف ترقونه، و لا سناد تسندون إليه أمركم».(الکافی ۸/ ۲۶۳)
@kotob_sh

✳️استقبال ماه مبارک رجب، دست به دامان رسول خدا (صلی الله علیه و آله)

#معارف_ادعیه
شیخ طوسی و سید بن طاوس (رحمة الله علیهما) این دعای زیبا را در اولین شب ماه مبارک رجب نقل کرده اند.(با توجه به وضعیت هلال، امشب اول ماه خواهد بود)

ترجمه:
🔸«خداوندا! تو را به فرمانروایی و قدرتت بر همه چیز، و اینکه هرآنچه خواهی می شود؛ می خوانم.
خداوندا! با پیامبر مهربانیت محمد -که درودت بر او و خاندانش باد- روی به سویت می آورم؛
ای رسول خدا، ای محمّد! من با شما روی به خداوند، پرودگار من و شما، آورده ام؛ تا حاجتم را برآورد.
خداوندا! به حقّ پیامبرت محمد و امامان اهل بیتش (صلوات الله علیهم اجمعین) خواسته ام را به انجام رسان».

@kotob_sh

◀️نقش شیعه نمایان افراطی در حبس و شهادت امام کاظم سلام الله علیه

▪️حاج شیخ محمد حسن #شربتداران
#وظیفه_منتظران #أین_الناصر_والمنتقم

✔️شیعیان با رعایت نکردن تقیه اسباب آزار امام را فراهم می کردند...
✔️هم اکنون نیز چه قدر شیعیان اسمی، موجب طولانی شدن غیبت و رنج امام زمان علیه السلام می شوند؟

👈🏼همراهی نکردن امام کاظم علیه السلام با حرکات مبارزاتی

@kotob_sh

بسم الله الرحمن الرحیم
🔷هرچه بلا بیشتر، امید فرج نزدیکتر...
#علائم

🔸 {حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا فَنُجِّيَ مَنْ نَشاءُ وَ لا يُرَدُّ بَأْسُنا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمين‏} (يوسف : ۱۱۰)
تا آنگاه که فرستادگان نا امید شدند و گمان دروغ در آنان برده شد، یاری ما فرا رسیده و هرکه خواستیم نجات یافت، و عذاب ما از گروه بدکاران قابل برگشت نیست.

🔸{مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتى‏ نَصْرُ اللَّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَريب} (البقرة/۲۱۴)‏
آنان دچار سختی و آزردگی شده و به لرزش درآمدند تا پیامبر و مؤمنین همراهش گویند: یاری خدا کِی خواهد رسید؟
هان! به درستیکه یاری خداوند نزدیکست...

🔸و قال علیه السلام: عند تناهي الشدة تكون الفرجة و عند تضايق حلق البلاء يكون الرخاء.(نهج البلاغة حکمت ۳۵۱)
از امیر المؤمنین علیه السلام روایتست:
هنگامی که سختی به نهایتش رسد، گشایش خواهد شد؛ و هنگامی که حلقه های بلا تنگ شود، آسایش می رسد.

👈🏼هيچ پشتیبانی نخواهید یافت...

@kotob_sh

✳️وظیفه ی مهم تبلیغ احادیث و معارف دین
#فیلم

در شرح حدیث نبوی معروف: «نضّر اللّه عبدا سمع مقالتي فوعاها و بلّغها من لم يسمعها».
(برناممه زمزمه سحرگاهی، شبکه ماهواره ای ثامن، تابستان ۹۱)

@Ahmad_Razawi

بسم الله الرحمن الرحیم
✳️مناجات شعبانیه، نجوایی برای تمام سال

مثل تمام اوقات شریف دیگر، باز هم از سفره ی پر نعمت ماه شعبان بازماندیم و نتوانستیم آن چنان که باید و شاید حقّ ماه پیامبر صلی الله علیه و آله را گرامی بداریم.
از مهمترین نعمتهای این ماه، توفیق قرائت مناجات پر محتوای شعبانیّه است.

.متأسفانه معمولا مناجاتها و ادعیه ای که در مناسبتی وارد شده، در دیگر اوقات کاملاً مهجور می شود. در حالیکه مناجات، توسّل و درد دل با خالق گیتی وقت و زمان نمی شناسد. مرحوم شیخ عباس قمی، پس از ذکر مناجات شعبانیّه در مفاتیح الجنان به درستی تذکّر می دهد: «و این از مناجاتهاى جَلیلُ الْقَدْر اَئمه عَلیهمُ السلام است و بر مضامین عالیه مشتمل است و در هر وقت که حضور قلبى باشد خواندن آن مناسب است».
از این گذشته، در منبع این مناجات، یعنی نقل ابن خالویه، تصریحی به اختصاص آن برای ماه شعبان دیده نمی شود. ابن طاوس از وی چنین نقل می کند:« إنها مناجاة أمير المؤمنين علي بن أبي طالب علیه السلام و الأئمة من ولده علیهم السلام، كانوا يدعون بها في شهر شعبان‏». ظاهر عبارت اینست که این مناجات اهل بیت علیهم السلام بوده که در ماه شعبان هم می خواندند.
مؤید دیگر اینکه عبارات مناجات شعبانیه، ارتباط تنگاتنگی با متن (مناجات الهیّات) دارد که از امیر المؤمنین علیه السلام روایت شده است. همچنین فقراتی از آن در مناجات امیر المؤمنین علیه السلام در مسجد جعفی (مزار ابن مشهدی، ۱۶۱) و دعای سحر معروف ابی حمزه ثمالی مشاهده می شود.
بنابراین می توان نتیجه گرفت هسته ی اصلی مناجات شعبانیّه، راز و نیاز خاصّ اهل بیت علیهم السلام بوده که در مکان ها و زمان های شریف قرائت می فرمودند. هرچند تعیین قطعی اینکه آیا در ابتدا دقیقاً متن واحدی بوده و یا به مناسبت حال فقراتی بر آن زیاد و کم میشده، فعلاً ممکن نیست.

@kotob_sh