🔴 آموزش نوین!
پیشرویهای نظری و مترقی دهه های اخیر در زمینه حقوق کودک و امر آموزش باعث تغییر و تحول فکری زیادی شد. اصلیترین تحول فکری، در باره همین کلمه «آموزش» است. یکی از تفاوتهادر باره نحوه رویکرد به همین کلمه است. الان سالهاست که معتقدند کسی قرار نیست کودک را « آموزش» بدهد. کودک خودش عنصر فعاله آموزش خودش هست.
این تصویری که معلم در جایی نشسته، کودکان جلویش به ردیف نشسته اند و پای تخته سیاه « آموزش میدهد» دیگر یک تصویر قدیمی و سنتی است. با این پیشروی نه فقط نقش کودک، مضمون آموزش، که کار مربیان کودکستان و معلمان یک دور دیگر باز تعریف شد.
ترجمه این پیشرویهای حقوقی، سیاسی و تعلیمی در کار و شغل روزمره این است که دیگر برای هیچ بچه ای تکلیف تعیین نکنیم که بطور مثال در زمینه ورزش چه بکند. باید امکانات مختلف را فراهم کنیم، اینکه کودک علاقمند است چه بکند را خودش تعیین میکند. کارما این است به دقت نحوه تحرک و علاقمندیهای کودکان را زیر نظر بگیریم، ایده های آنها را بررسی و بدل به یک امکان عمومی کنیم
دومین اصلی که ما به آن در کار التزام داریم این است که بزرگسال باید خودش الگو باشد. لازم نیست کسی به کودک آموزش دهد، بزرگسال باید خودش همان کاری را بکند که از کودک انتظار دارد. بچه ها به الگوی رفتار بزرگسال نگاه میکنند، تفسیر میکنند و بسته به توانایی خود ان را انجام میدهند. مثلن شما نمیتوانید در سالن ورزش با بچه ها کار کنید، خودتان یک گوشه منفعل بنشینید یا نظاره گر باشید. مثل این است که خانواده کودکان شکایت میکنند که فرزندشان زیاد فحش میدهد. وقتی به دیالوگهای افراد بزرگسال خانواده دقت میکنید می بینید این خانواده برای بیان نارضایتی خودش فقط فحش دادن بلد است. راه دیگری برای بیان خشم خودشان ندارند.
بچه ها وقتی یاد میگیرند تحرک داشته باشند، بدن خودشان را به دست ورزش بسپارند که ببینند دور و بر خودشان بزرگسالان مشغول ورزشند.
روش کار با عکس و فیلم هم مهم است. عکس و تصویر به واقع همراهی صامت آموزش کودک است. بطور مثال عکس دونده های زن و مرد دنیا، سیاهپوست و سفید پوست و غیره. طوری که بچه ها ببینند، رویا داشته باشند و خودشان را انجا تصور کنند. بخصوص بچه های خانواده های فقیر و کارگر و مهاجر که رویاهایی ندارند یا ارتفاع رویاهایشان کوتاه است.
بچه هایی را می بینیم که میمانند. از اینکه بلافاصله توانایی انجام حرکتی را نداشتند، ناراحت نمی شوند. تلاش مجدد میکنند. بچه هایی را هم می بینم که مثل بسیاری از بزرگسالان دور و برمان بلافاصله تا سخت شد، دست میکشند، یواشکی فرار میکنند. کار ما این است با این بچه ها وارد دیالوگ شویم. بدون اینکه به رویشان بیاوریم یک حرکتی را پیشنهاد کنیم که امکان موفقیتش وجود دارد. کار ما در عین حال این است فرار از شکست را با بچه ها بحث کنیم. اینکه نتوانستن عیب نیست و چکار باید بکنیم وقتی نمی توانیم؟ با چه احساسی در درون خودمان باید روبرو شویم.
کارآموزش این است که تجربه زندگی شادمانه تر را امکانپذیر نماید و نه کودکان را تبدیل به موجوداتی نا امید و افسرده و مطیع و منفعت طلب کند.
مشخص است که آموزش و پرورش موجود، صرفاً بخشی از تربیت و مهارت نیروی کار است و لاغیر. وگرنه اساساً قرار نیست آموزشی در کار باشد.
فرایند "یادگیری و تجربه اندوزی جمعی" با ارزش است و نه معلم و شاگردی!
برداشتی از نوشته مهرنوش موسوی
#آموزش_نوین_فارغ_از_مناسبات_کنترلی
شورای بازنشستگان ایران
🔻🔻🔻🔻
لینک عضویت #کانال_معلمان_عدالت‌خواه
https://tttttt.me/joinchat/QQ_Z8ocDVbBvpIRz
پیشرویهای نظری و مترقی دهه های اخیر در زمینه حقوق کودک و امر آموزش باعث تغییر و تحول فکری زیادی شد. اصلیترین تحول فکری، در باره همین کلمه «آموزش» است. یکی از تفاوتهادر باره نحوه رویکرد به همین کلمه است. الان سالهاست که معتقدند کسی قرار نیست کودک را « آموزش» بدهد. کودک خودش عنصر فعاله آموزش خودش هست.
این تصویری که معلم در جایی نشسته، کودکان جلویش به ردیف نشسته اند و پای تخته سیاه « آموزش میدهد» دیگر یک تصویر قدیمی و سنتی است. با این پیشروی نه فقط نقش کودک، مضمون آموزش، که کار مربیان کودکستان و معلمان یک دور دیگر باز تعریف شد.
ترجمه این پیشرویهای حقوقی، سیاسی و تعلیمی در کار و شغل روزمره این است که دیگر برای هیچ بچه ای تکلیف تعیین نکنیم که بطور مثال در زمینه ورزش چه بکند. باید امکانات مختلف را فراهم کنیم، اینکه کودک علاقمند است چه بکند را خودش تعیین میکند. کارما این است به دقت نحوه تحرک و علاقمندیهای کودکان را زیر نظر بگیریم، ایده های آنها را بررسی و بدل به یک امکان عمومی کنیم
دومین اصلی که ما به آن در کار التزام داریم این است که بزرگسال باید خودش الگو باشد. لازم نیست کسی به کودک آموزش دهد، بزرگسال باید خودش همان کاری را بکند که از کودک انتظار دارد. بچه ها به الگوی رفتار بزرگسال نگاه میکنند، تفسیر میکنند و بسته به توانایی خود ان را انجام میدهند. مثلن شما نمیتوانید در سالن ورزش با بچه ها کار کنید، خودتان یک گوشه منفعل بنشینید یا نظاره گر باشید. مثل این است که خانواده کودکان شکایت میکنند که فرزندشان زیاد فحش میدهد. وقتی به دیالوگهای افراد بزرگسال خانواده دقت میکنید می بینید این خانواده برای بیان نارضایتی خودش فقط فحش دادن بلد است. راه دیگری برای بیان خشم خودشان ندارند.
بچه ها وقتی یاد میگیرند تحرک داشته باشند، بدن خودشان را به دست ورزش بسپارند که ببینند دور و بر خودشان بزرگسالان مشغول ورزشند.
روش کار با عکس و فیلم هم مهم است. عکس و تصویر به واقع همراهی صامت آموزش کودک است. بطور مثال عکس دونده های زن و مرد دنیا، سیاهپوست و سفید پوست و غیره. طوری که بچه ها ببینند، رویا داشته باشند و خودشان را انجا تصور کنند. بخصوص بچه های خانواده های فقیر و کارگر و مهاجر که رویاهایی ندارند یا ارتفاع رویاهایشان کوتاه است.
بچه هایی را می بینیم که میمانند. از اینکه بلافاصله توانایی انجام حرکتی را نداشتند، ناراحت نمی شوند. تلاش مجدد میکنند. بچه هایی را هم می بینم که مثل بسیاری از بزرگسالان دور و برمان بلافاصله تا سخت شد، دست میکشند، یواشکی فرار میکنند. کار ما این است با این بچه ها وارد دیالوگ شویم. بدون اینکه به رویشان بیاوریم یک حرکتی را پیشنهاد کنیم که امکان موفقیتش وجود دارد. کار ما در عین حال این است فرار از شکست را با بچه ها بحث کنیم. اینکه نتوانستن عیب نیست و چکار باید بکنیم وقتی نمی توانیم؟ با چه احساسی در درون خودمان باید روبرو شویم.
کارآموزش این است که تجربه زندگی شادمانه تر را امکانپذیر نماید و نه کودکان را تبدیل به موجوداتی نا امید و افسرده و مطیع و منفعت طلب کند.
مشخص است که آموزش و پرورش موجود، صرفاً بخشی از تربیت و مهارت نیروی کار است و لاغیر. وگرنه اساساً قرار نیست آموزشی در کار باشد.
فرایند "یادگیری و تجربه اندوزی جمعی" با ارزش است و نه معلم و شاگردی!
برداشتی از نوشته مهرنوش موسوی
#آموزش_نوین_فارغ_از_مناسبات_کنترلی
شورای بازنشستگان ایران
🔻🔻🔻🔻
لینک عضویت #کانال_معلمان_عدالت‌خواه
https://tttttt.me/joinchat/QQ_Z8ocDVbBvpIRz