چمچمالی ها 🌹

داستان شب | "چاه‌های بی‌صدا"

بفرست برای اونیکه لوله آب را بخاطر آب دادن گوسفندان و باغ و زمین کشاورزی آن را میشکند

روزی روزگاری، در سرزمینی دور به نام "خُشک‌آباد"، آب کمیاب‌ترین گنج بود. مردم این دیار از چشمه‌ای بزرگ و دیرینه به نام "چشمه‌مادر" آب می‌نوشیدند. چشمه‌ای که از دل کوه می‌جوشید و نسل‌به‌نسل سیراب‌شان کرده بود.

اما سال‌ها بود که چشمه کم‌رمق شده بود. آبش قطره‌قطره می‌چکید و تشنگی مردم هر روز بیشتر می‌شد. مردمان صبح تا شب در صف می‌ایستادند تا کوزه‌ای، کاسه‌ای آب گیرشان بیاید. بچه‌ها با لب‌های خشکیده خواب چشمه می‌دیدند، و پیرمردان با حسرت از روزگاران پرآب یاد می‌کردند.

در همین خشکسالی، مردی بود به نام "دهان‌گشاد". او هر شب در میدان ده، روی بلندی می‌ایستاد و با صدایی بلند و پرحرارت می‌گفت:
«ای مردم! باید حق‌مان را از زمین و آسمان بگیریم! نباید در سکوت تشنگی بمیریم!»

مردم دورش جمع می‌شدند، برایش کف می‌زدند، حتی اشک می‌ریختند. بعضی می‌گفتند: «خدا خیرش بدهد! تنها کسی‌ست که درد ما را فریاد می‌زند.»

اما کسی نمی‌دانست درست پشت تپه‌های ده، در پناه نخل‌های خشکیده، لوله‌هایی پنهان کشیده شده بود. لوله‌هایی که شبانه چشمه‌مادر را دور می‌زدند و به استخری خصوصی در باغی بزرگ می‌ریختند… باغی که درختانش سبز بودند، حوضش پر بود، و مهمانانش هر روز در سایه‌اش آبتنی می‌کردند.

دهان‌گشاد، همان کسی بود که دستور کشیدن آن لوله‌ها را داده بود.

او هر شب فریاد می‌زد: «این بی‌آبی کار دشمنان ماست!»
و هر روز، در سکوت، سطل‌سطل آب را به زیرزمین خانه‌اش می‌فرستاد.

مردم فقط صدا را می‌شنیدند، نه لوله را می‌دیدند. آن‌قدر در تشنگی اسیر بودند که هر فریادی را نجات می‌پنداشتند.

تا شبی از شب‌ها، کودکی تشنه که از خواب بیدار شده بود، صدای شرشر آبی را شنید. کنجکاو شد، آرام رفت، از تپه بالا رفت، و آن باغ پرآب را دید.

کودک برگشت، خوابش نبرد. فردا به همه گفت که چشمه هنوز زنده است... فقط راهش را دزدیده‌اند.

از آن روز، مردم دیگر فقط گوش نکردند؛ چشم باز کردند.

و "دهان‌گشاد"، با صدایی که دیگر شنونده نداشت، تنها ماند... کنار استخری که کم‌کم خشک شد، چون چشمه‌مادر دیگر طاقت دزدی نداشت.
⛔️⛔️⛔️
✅ به ما بپیوندید:
👇👇👇
#چمچمالی‌ها
t.me/joinchat/DPzMfj6Hl8xZBe4wC8y0Yw

❤35👍7👎2🔥1

4.78K views19:46